| مرد هشیار در این عهد کمست | ور کسی هست بدین متهمست | |
| زیرکان را ز در عالم و شاه | وقت گرمست نه وقت کرمست | |
| هست پنهان ز سفیهان چو قدم | هر کرفا در ره حکمت قدمست | |
| و آن که راهست ز حکمت رمقی | خونش از بیم چو شاخ به قمست | |
| و آن که بیناست درو از پی امن | راه در بسته چو جذر اصمست | |
| از عم و خال شرف مر همه را | پشت دل بر شبه نقش غمست | |
| هر کجا جاه در آن جاه چهست | هر کجا سیم در آن سیم سمست | |
| هر کرا عزلت خرسندی خوست | گر چه اندر سقر اندر ارمست | |
| گوشه گشتست بسان حکمت | هر که جوینده‌ی فضل و حکمست | |
| دست آن کز قلم ظلم تهیست | پای آنکس به حقیقت قلمست | |
| رسته نزد همه کس فتنه گیاه | هر کجا بوی تف و نام نمست | |
| همه شیران زمین در المند | در هوا شیر علم بی‌المست | |
| هر که را بینی پر باد ز کبر | آن نه از فربهی آن از ورمست | |
| از یکی در نگری تا به هزار | همه را عشق دوام و درمست | |
| پادشا را ز پی شهوت و آز | رخ به سیمین برو سیمین صنمست | |
| امرا را ز پی ظلم و فساد | دل به زور و زر و خیل و حشمست | |
| سگ پرستان را چون دم سگان | بهر نان پشت دل و دین به خمست | |
| فقها را غرض از خواندن فقه | حیله‌ی بیع و ریا و سلمست | |
| علما را ز پی وعظ و خطاب | جگر از بهر تعصب به دمست | |
| صوفیان را ز پی رندان کام | قبله‌شان شاهد و شمع و شکمست |