| همی گوید که دنیا را بدین از دیو بخریدم | اگر دنیا همی خواهی بده دین و ببر دنیا | |
| ببین باری که هر ساعت ازین پیروزه گون خیمه | چه بازیها برون آرد همی این پیر خوش سیما | |
| جهان هزمان همی گوید که دل در ما نبندی به | تو خود می پند ننیوشی ازین گویای ناگویا | |
| گر از آتش همی ترسی به مال کس مشو غره | که اینجا صورتش مالست و آنجا شکلش اژدرها | |
| از آتش دان حواست را همیشه مستی و هستی | ز دوزخ دان نهادت را هماره مولد و منشا | |
| پس اکنون گر سوی دوزخ‌گرایی بس عجب نبود | که سوی کل خود باشد همیشه جنبش اجزا | |
| گر امروز آتش شهوت بکشتی بی‌گمان رستی | و گرنه تف آن آتش ترا هیزم کند فردا | |
| تو از خاکی بسان خاک تن در ده درین پستی | مگر گردی چو جان و عقل هم والی و هم والا | |
| که تا پستست خاک اینجا همه نفعست لیک آن گه | بلای دیده‌ها گردد، چو بالا گیرد از نکبا | |
| ز باد فقه و باد فقر دین را هیچ نگشاید | میان دربند کاری را که این رنگست و آن آوا | |
| مگو مغرور غافل را برای امن او نکته | مده محرور جاهل را ز بهر طبع او خرما | |
| چو علمت هست خدمت کن چو دانایان که زشت آید | گرفته چینیان احرام و مکی خفته در بطحا | |
| نه صوت از بهر آن آمد که سوزی مزهر زهره | نه حرف از بهر آن آمد، که دزدی چادر زهرا | |
| ترا تیغی به کف دادند تا غزوی کنی با خود | تو چون از وی سپر سازی نمانی زنده در هیجا | |
| به نزد چون تو بی‌حسی چه دانایی چه نادانی | به دست چون تو نامردی چه نرم آهن چه روهینا | |
| ترا بس ناخوشست آواز لیکن اندرین گنبد | خوش آوازت همی دارد صدای گنبد خضرا | |
| ولیک آن گه خجل گردی که استادی ترا گوید | که با داوود پیغمبر رسیلی کن درین صحرا | |
| تو چون موری و این راهست همچون موی بت رویان | مرو زنهار بر تقلید و بر تخمین و بر عمیا | |
| چو علم آموختی از حرص آن گه ترس کاندر شب | چو دزدی با چراغ آید گزیده‌تر برد کالا | |
| از این مشتی ریاست جوی رعنا هیچ نگشاید | مسلمانی ز سلمان جوی و درد دین ز بودردا |