| غرقه‌ی دریای حیرت خواستی گشتن ولیک | آشنایی ما برونت آورد ازو بی‌آشنا | |
| بی نعمت خواست کردن مر ترا تلقین حرص | پیش از آن کانعام ما تعلیم کردت کیمیا | |
| با تو در فقر و یتیمی ما چه کردیم از کرم | تو همان کن ای کریم از خلق خود با خلق ما | |
| مادری کن مر یتیمان را بپرورشان به لطف | خواجگی کن سایلان را طعمشان گردان وفا | |
| نعمت از ما دان و شکر از فضل ما کن تا دهیم | مر ترا زین شکر نعمت نعمتی دیگر جزا | |
| از زبان خود ثنایی گوی ما را در عرب | تا زبان ما ترا اندر عجم گوید ثنا | |
| آفتاب عقل و جان اقضی القضاة دین که هست | چون قضای آسمان اندر زمین فرمانروا | |
| آن سر اصحاب نعمان کز پی کسب شرف | هر زمانی قبله بر پایش دهد قبله دعا | |
| با بقای عدل او نشگفت اگر در زیر چرخ | شخص حیوان همچو نوع و جنس نپذیرد فنا | |
| تا نسیم او بر بوستان دین نجست | شاخ دین نشو بود و بیخ سنت بی‌نما | |
| در حریم عدل او تا او پدید آید به حکم | خاصیت بگذاشت گاه که ربودن کهربا | |
| تا بگفت او جبریان را ماجرای امر و نهی | تا بگفت او عدلیان را رمز تسلیم و رضا | |
| باز رستند از بیان واضحش در امر و حکم | جبری از تعطیل شرع و عدی از نفی قضا | |
| این کمر ز «ایاک نعبد» بست در فرمان شرع | وان دگر تاجی نهاد از «یفعل الله مایشا» | |
| ای بنانت حاجب اندر شاهراه مصطفا | وی زبانت نایب اندر زخم تیغ مرتضا | |
| هر کجا گام تو آمد افتخار آرد زمین | هر کجا عدل تو آمد انقیاد آرد سما | |
| سیف حقی از پی آن سیف حق آمد روان | مفتی شرقی از آن مشرق شدست اصل ضیا | |
| مفتی شرقت نه زان خواند همی سلطان که هست | جز تو در مغرب دیگر مفتی و دگر مقتدا | |
| بلکه سلطان مفتی شرقت بدان خواند همی | هر کجا مفتی تو باشی غرب خود نبود روا | |
| همقرینی علم دین را همچو فکرت را خرد | همنشینی ظلم و کین را همچو فطنت را ذکاء |