| زاغ از شغب بیهده بربندد منقار | چون فاخته بگشاده به تسبیح زبان را | |
| پیوسته هما گوید: یکیست یگانه | تا در طرب آرد به هوا بر ورشان را | |
| گنجشک بهاری صفت باری گوید | کز بوم به انگیزد اشجار نوان را | |
| هر گوید هو صد بدمی سرخ کبوتر | در گفتن هو دارد پیوسته لسان را | |
| چرغان به سر چنگ درآورده تذروان | تسبیح شده از دهن مرغ مر آن را | |
| شارک چو موذن به سحر حلق گشاده | آن ژولک و آن صعوه از آن داده اذان را | |
| آن شیشککان شاد ازین سنگ به آن سنگ | پاینده و پوینده مر آن پیک دوان را | |
| آن کبک مرقع سلب برچده دامن | از غالیه غل ساخته از بهر نشان را | |
| بنگر به هوا بر به چکاوک که چه گوید | خیر و حسنت بادا خیرات و حسان را | |
| نازیدن ناز و نواهای سریچه | ناطق کند آن مرده‌ی بی‌نطق و بیان را | |
| آن کرکی گوید که: توی قادر قهار | از مرگ همی قهر کنی مر حیوان را | |
| پیوسته همی گوید آن سر شب تشنه | بی‌آب ملک صبر دهد مر عطشان را | |
| مرغابی سرخاب که در آب نشیند | گوید که خدایی و سزایی تو جهان را | |
| در خوید چنین گوید کرک که: خدایا | تو خالق خلقانی صد قرن قران را | |
| گویند تذروان که تو آنی که بدانی | راز تن بی‌قوت و بی‌روح و روان را | |
| آن باز چنین گوید یارب تو نگهدار | بر امت پیغمبر، ایمان و امان را | |
| آن کرکس با قوت گوید که به قدرت | جبار نگهدار، این کون و مکان را | |
| بنگر که عقاب از پس تسبیح چه گوید | آراسته دارید مر این سیرت و سان را | |
| بلبل چه مذکر شده و قمری قاری | برداشته هر دو شغب و بانگ و فغان را | |
| آید به تو هر پاس خروشی ز خروسی | کی غافل، بگذار جهان گذران را |