| آراست جهاندار دگرباره جهان را | چو خلد برین کرد، زمین را و زمان را | |
| فرمود که تا چرخ یکی دور دگر کرد | خورشید بپیمود مسیر دوران را | |
| ایدون که بیاراست مر این پیر خرف را | کاید حسد از تازگیش تازه جوان را | |
| هر روز جهان خوشتر از آنست چو هر شب | رضوان بگشاید همه درهای جنان را | |
| گویی که هوا غالیه آمیخت بخروار | پر کرد از آن غالیه‌ها غالیه‌دان را | |
| گنجی که به هر کنج نهان بود ز قارون | از خاک برآورد مر آن گنج نهان را | |
| ابری که همی برف ببارید ببرید | شد غرقه‌ی بحری که ندید ایچ کران را | |
| آن ابر درر بار ز دریا که برآید | پر کرده ز در و درم و دانه دهان را | |
| از بس که ببارید به آب اندر لولو | چون لولو تر کرد همه آب روان را | |
| رنجی که همی باد فزاید ز بزیدن | بر ما بوزید از قبل راحت جان را | |
| کوه آن تل کافور بدل کرد به سیفور | شادی روان داد مر آن شاد روان را | |
| بر کوه از آن توده‌ی کافور گرانبار | خورشید سبک کرد مر آن بار گران را | |
| خاکی که همه ژاله ستد از دهن ابر | تا بر کند آن لاله‌ی خوش خفته ستان را | |
| چندان ز هوا ژاله ببارید بدو ابر | تا لاله ستان کرد همه لاله ستان را | |
| از رنگ گل و لاله کنون باز بنفشه | چون نیل شود خیره کند گوهر کان را | |
| شبگیر زند نعره کلنگ از دل مشتاق | وز نعره زدن طعنه زند نعره زنان را | |
| آن لکلک گوید که: لک الحمد، لک الشکر | تو طعمه‌ی من کرده‌ای آن مار دمان را | |
| قمری نهد از پشت قبای خز و قاقم | اکنون که بتابید و بپوشید کتان را | |
| طاووس کند جلوه چو از دور به بیند | بر فرق سر هدهد، آن تاج کیان را | |
| موسیجه همی گوید: یا رازق رزاق | روزی ده جانبخش تویی انسی و جان را |