اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی
|
|
مرا بر دل درین عالم همه دشخوار خوارستی
|
ار این ناسازگار ایام با من سازگارستی
|
|
سرو کارم همیشه با می و ورد و قمارستی
|
اگر نه محنت این نامساعد روزگارستی
|
|
مرا با زهد و قرایی و مستوری چکارستی
|
اگر در پارسایی خود مرا او را دوستارستی
|
|
سنایی را به ماه نو نسیم نوبهارستی
|
هرانکو در دلست او را کنون اندر کنارستی
|
|
دلش همواره شادستی و کارش چون نگارستی
|
دلیل صدق او دایم سنایی را بهارستی
|
|
نهان وصل او دایم بر او آشکارستی
|
اگر از غم دل مسکین عاشق را قرارستی
|
|
جهنم پیش چشم سر سریر شهریارستی
|
گل از هجران اقطارش میان کارزارستی
|
|
دل از امید دیدارش میان مرغزارستی
|
مرا هفتم درک با او بدان دارالقرارستی
|
|
سماوات العلی بی او حمیم هفت نارستی
|
چرا گویی سنایی این گر او را خود شکارستی
|
|
ز دست سینهی کبک دری او را در آرستی
|
اگر شخص سنایی را جهان سفله یارستی
|
|
چو دیگر مدبران دایم به گردون بر سوارستی
|