خورشید تویی و ذره ماییم
|
|
بی روی تو روی کی نماییم
|
تا کی به نقاب و پرده یک ره
|
|
از کوی برآی تا برآییم
|
چون تو صنم و چو ما شمن نیست
|
|
شهری و گلی تویی و ماییم
|
آخر نه ز گلبن تو خاریم
|
|
آخر نه ز باغ تو گیاییم
|
گر دستهی گل نیاید از ما
|
|
هم هیزم دیگ را بشاییم
|
بادی داریم در سر ایراک
|
|
در پیش سگ تو خاکپاییم
|
آب رخ ما مبر ازیراک
|
|
با خاک در تو آشناییم
|
از خاک در تو کی شکیبیم
|
|
تا عاشق چشم و توتیاییم
|
یک روز نپرسی از ظریفی
|
|
کاخر تو کجا و ما کجاییم
|
زامد شد ما مکن گرانی
|
|
پندار که در هوا هباییم
|
بل تا کف پای تو ببوسیم
|
|
انگار که مهر لالکاییم
|
برف آب همی دهی تو ما را
|
|
ما از تو فقع همی گشاییم
|
با سینهی چاک همچو گندم
|
|
گرد تو روان چو آسیاییم
|
بر در زدهای چو حلقه ما را
|
|
ما رقص کنان که در سراییم
|
وندر همه ده جوی نه ما را
|
|
ما لاف زنان که ده خداییم
|
از شیر فلک چه باک داریم
|
|
چون با سگ کویت آشناییم
|
ما را سگ خویش خوان که تا ما
|
|
گوییم که شیر چرخ ماییم
|
پرسند ز ما کهاید گوییم
|
|
ما هیچ کسان پادشاییم
|
تو بر سر کار خویش میباش
|
|
تا ماهله خود همی درآییم
|
کز عشق تو ای نگار چنگی
|
|
اکنون نه سناییم ناییم
|