من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم
|
|
دیده حمال کنم بار جفای تو کشم
|
ملک الموت جفای تو ز من جان ببرد
|
|
چون به دل بار سرافیل وفای تو کشم
|
چکند عرش که او غاشیهی من نکشد
|
|
چون به جان غاشیهی حکم و رضای تو کشم
|
چون زنان رشک برند ایمنی و عافیتی
|
|
بر بلایی که به جای تو برای تو کشم
|
نچشم ور بچشم باده ز دست تو چشم
|
|
نکشم ور بکشم طعنه برای تو کشم
|
گر خورم باده به یاد کف دست تو خورم
|
|
ور کشم سرمه ز خاک کف پای تو کشم
|
جز هوا نسپرم آنگه که هوای تو کنم
|
|
جز وفا نشمرم آنگه که جفای تو کشم
|
بوی جان آیدم آنگه که حدیث تو کنم
|
|
شاخ عز رویدم آنگه که بلای تو کشم
|
به خدای ار تو به دین و خردم قصد کنی
|
|
هر دو را گوش گرفته به سرای تو کشم
|
ور تو با من به تن و جان و دلم حکم کنی
|
|
هر سه را رقص کنان پیش هوای تو کشم
|
من خود از نسبت عشق تو سنایی شدهام
|
|
کی توانم که خطی گرد ثنای تو کشم
|