در زلف تو دادند نگارا خبر دل
|
|
معذورم اگر آمدهام بر اثر دل
|
یا دل بر من باز فرست ای بت مه رو
|
|
یا راه مرا باز نما تو به بر دل
|
نی نی که اگر نیست ترا هیچ سر ما
|
|
ما بی تو نداریم دل خویش و سر دل
|
چندین سر اندیشه و تیمار که دارد
|
|
تا گه جگر یار خورد گه جگر دل
|
بی عشق تو دل را خطری نیست بر ما
|
|
هر چند که صعب ست نگارا خطر دل
|
تا دل کم عشق تو در بست به شادی
|
|
بستیم به جان بر غم عشقت کمر دل
|
چاک زد جان پدر دست صبا دامن گل
|
|
خیز تا هر دو خرامیم به پیرامن گل
|
تیره شد ابر چو زلفین تو بر چهرهی رخ
|
|
تا بیاراست چو روی تو رخ روشن گل
|
همه شب فاخته تا روز همی گرید زار
|
|
ز غم گل چو من از عشق تو ای خرمن گل
|
زان که گل بندهی آن روی خوش خرم تست
|
|
در هوای رخ تو دست من و دامن گل
|
گل برون کرد سر از شاخ به دل بردن خلق
|
|
تا بسی جلوه گری کرد هوا بر تن گل
|
تا گل عارض تو دید فرو ریخت ز شرم
|
|
با گل عارض تو راست نیاید فن گل
|