| برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش | وین گفت مرا خوار مدار ای پسر خوش | |
| باده خور و مستی کن و دلداری و عشرت | و اندوه جهان باد شمار ای پسر خوش | |
| رنج و غم بیهوده منه بر دل و بر جان | و آن چت بنخارد بمخار ای پسر خوش | |
| خواهی که بود خاک درت افسر عشاق | در باده فزون کن تو خمار ای پسر خوش | |
| ناموس خرد بشکن و سالوس طریقت | وز هر دو برآور تو دمار ای پسر خوش | |
| زهد و گنه و کفر و هدی را همه در هم | در باز به یک داو قمار ای پسر خوش | |
| تا زنده شود مجلس ما از رخ و زلفت | در مجلس ما مشک و گل آر ای پسر خوش | |
| از جان و جوانی نبود شاد سنایی | تا دل نکند بر تو نثار ای پسر خوش | |
| صد سجده‌ی شکر از دل و از جان به تو آرد | او را ز چه داری تو فگار ای پسر خوش |