| دارم از طبع ستم خیز تو حظی و چه حظ | وز عتاب شعف آمیز تو حظی و چه حظ | |
| می‌کنم با نفس آمیز نگه‌های عجب | از نگاه غضب‌آمیز تو حظی و چه حظ | |
| آن که وی جرعه‌کش بزم تو بود امشب داشت | پیش اغیار به پرهیز تو حظی و چه حظ | |
| نیم بسمل شده تیغ تغافل امروز | می‌کند از نگه تیز تو حظی و چه حظ | |
| دل که از شوق کلام تو کبابست کباب | دارد از لعل نمک ریز تو حظی و چه حظ | |
| وقت تغییر عذارت که شد آزرده رقیب | کردم از سبزه‌ی نوخیز تو حظی و چه حظ | |
| محتشم را که به یک موی دل آویخته‌ای | دارد از موی دلاویز تو حظی و چه حظ |