بینی آن باد که گوئی دم یارستی
|
|
یاش بر تبت و خرخیز گذارستی
|
نیستی چون سخن یار موافق خوش
|
|
گر نه او پیش رو فوج بهارستی
|
گر نبودی شده ایمن دل بید از باد
|
|
برگش از شاخ برون جست نیارستی
|
ور نه می لشکر نوروز فراز آید
|
|
کی هوا یکسره پر گرد و غبارستی
|
فوج فوج ابر همی آید پنداری
|
|
بر سر دریا اشتر به قطارستی
|
اشترانند بر این چرخ روان ور نی
|
|
دشت همواره نه چون پیسه مهارستی
|
نه همانا که بر این اشتر نوروزی
|
|
جز که کافور و در و گوهر بارستی
|
دشت گلگون شد گوئی که پرندستی
|
|
آب میگون شد گوئی که عقارستی
|
گرنه می میخوردی نرگستر از جوی
|
|
چشم او هرگز پر خواب و خمارستی؟
|
واتش اندر دل خاک ار نزدی نوروز
|
|
کی هوا ایدون پر دود و بخارستی؟
|
شاخ گل گر نکشیدی ستم از بهمن
|
|
نه چینن زرد و نوان و نه نزارستی
|
ای به نوروز شده همچو خران فتنه
|
|
من نخواهم که مرا همچو تو یارستی
|
گوئی «امسال تهی دست چه دانم کرد؟»
|
|
کاشک امسال تو را کار چو پارستی
|
دلم از تو به همه حال بشستی دست
|
|
گر تو را در خور دل دست گزارستی
|
فتنهی سبزه شدت دل چو خر، ای بیهش
|
|
فتنه سبزه نشدی گر نه حمارستی
|
نیست فرقی به میان تو و آن خر
|
|
جز همی باید کهت پای چهارستی
|
سیرتی بهتر از این یافتیی بیشک
|
|
گرت ننگستی از این سیرت و عارستی
|
گر گل حکمت بر جان تو بشکفتی
|
|
مر تو را باغ بهاری چه بکارستی؟
|
مجلست بستانستی و رفیقان را
|
|
از درخت سخن خوب ثمارستی
|
وین گل و لالهی خاکی که همی روید
|
|
با گل دانش پیشت خس و خارستی
|
پیش گلزار سخنهای حکیمانهت
|
|
کار لاله بد و کار گل زارستی
|
مردم آن است که چون مرد ورا بیند
|
|
گوید «ای کاش کهم این صاحب غارستی»
|
فضل بایدش و خرد بار که خرما بن
|
|
گر نه بار آوردی یار چنارستی
|
خرد است آنکه اگر نور چراغ او
|
|
نیستی عالم یکسر شب تارستی
|
خرد است آنکه اگر نیستی او از ما
|
|
نه صغارستی هرگز نه کبارستی
|
گر نبودهستی این عقل به مردم در
|
|
خلق یکسر بتر از کژدم و مارستی
|
تو چه گوئی که اگر عقل نبودهستی
|
|
یک تن از مردم سالار هزارستی؟
|
ورنه با عقل همی جهل جفا جستی
|
|
گرد دانا جهلا را چه مدارستی؟
|
سر به جهل از خرد و حق همی تابد
|
|
آنکه حق است که بر سرش فسارستی
|
یله کی کردی هر فاحشه را جاهل
|
|
گر نه از بیم حد و کشتن و دارستی؟
|
آنکه طبع یله کردی به خوشی هرگز
|
|
معصفر گونه و نیروی شخارستی
|
ای دهان باز نهاده به جفای من
|
|
راست گوئی که یکی کهنه تغارستی
|
چند گوئی که «از آن تنگ دره حجت
|
|
هم برون آیدی ار نیک سوارستی» ؟
|
اندر این تنگ حصارم ننشستی دل
|
|
گرنه گرد دلم از عقل حصارستی
|
کار تو گر به میان من و تو ناظر
|
|
حاکمی عادل بودی بس خوارستی
|
کار دنیا گر بر موجب عقلستی
|
|
مر مرا خیره درین کنج چه کارستی؟
|
بل سخنهای دلاویز بلند من
|
|
بر سر گنبد گردنده عذارستی
|
ور سخنهام فلاطون بشنودهستی
|
|
پیش من حیران چون نقش جدارستی
|
یوز و باز سخن و نکتهم را بیشک
|
|
دل دانای سخن پیشه شکارستی
|
دهر پر عیبم همچون که تو بگزیدی
|
|
گر مرا تن چو تو پر عیب و عوارستی
|
مر مرا گر پس دانش نشدهستی دل
|
|
همچو تو اسپ و غلامان و عقارستی
|
بیشمارستی مال و خدم و ملکم
|
|
گر نه بیمم همه از روز شمارستی
|
بیقرارستی جانم چو تو در کوشش
|
|
گر بدانستی کاین جای قرارستی
|