مردم اگر این تن ساسیستی
|
|
جز که یکی جانور او کیستی؟
|
جانوران بندهش گشتی اگر
|
|
مردم تو جوهر ناریستی
|
رمز سخنهای من ار دانیی
|
|
قول منت مژده به شادیستی
|
وعده نبودیش به ملک ابد
|
|
گر گهرش گوهر فانیستی
|
نعمت باقی نرسیدی بدو
|
|
گر نه از این جوهر باقیستی
|
مایه اگر چرخ و طبایع بدی
|
|
هیچ نه زادی کس و نه زیستی
|
گر تو تن خود را بشناسیی
|
|
نیز تو را بهتر ازین چیستی؟
|
خویشتن خود را دانستیی
|
|
گرت یکی دانا هادیستی
|
گر خبرستیت که تو کیستی
|
|
کار جهان پیش تو بازیستی
|
بازی گیتی است چرا جستیش
|
|
گرت به کردار تو اصلیستی؟
|
دانی اگر بازی، باری، بد است
|
|
گر نه، پس آن بازی شادیستی
|
گر خبری هست ازین سوی تو
|
|
جستن بیشی همه پیشیستی
|
جستن پیشیت بفرمودمی
|
|
گرت به پیشی در بیشیستی
|
لابل بیشی نبود جز به فضل
|
|
فضل چه گوئی که چه شهریستی؟
|
هست بسوی تو همانا چنانک
|
|
فضل به دانستن تازیستی
|
فضل به شعر است تو گوئی، مگر
|
|
سوی تو شعر آیت کرسیستی
|
شعر تو ژاژست، مگر سوی تو
|
|
فضل همه ژاژ درانیستی
|
نیست چنین، ور نه بجای قران
|
|
شعر و رسالتها صابیستی
|
فضل اگر تازی بودی و شعر
|
|
راوی تو همبر مقریستی
|
فضل به تاویل قران است و مرد
|
|
داندی ار مغزش صافیستی
|
تاویل بالله نمودی تو را
|
|
رهبرت ار مصحف کوفیستی
|
آرزوی خواند قرآنت نیست
|
|
جز که مگر نام تو قاریستی
|
خواندن بیمعنی نپسندیی
|
|
گر خردت کامل و وافیستی
|
خیره شدستم ز تو گویم مگر
|
|
مذهب تو مذهب طوطیستی
|
فوطه بپوشیی تا عامه گفت
|
|
«شاید بودن کاین صوفیستی»
|
گرت به فوطه شرفی نو شدی
|
|
فوطهفروش تو بهشتیستی
|
راه نبینی تو و گوئی دلت
|
|
رانده مگر در شب تاریستی
|
راست همی گویم بر من مکن
|
|
روی ترش گوئی تیزیستی
|
رنگ نیابی همی از علم و بوی
|
|
گوئی نه چشم و نه بینیستی
|
روی نیاری بسوی شهر علم
|
|
گوئی مسکنت به وادیستی
|
ز آب خرد خشک نگشتی زبانت
|
|
گرت یکی مشفق ساقیستی
|
ز آب خرد گر خبرستی تو را
|
|
میل تو زی مذهب شاعیستی
|
گر برسیدی به لبت آب من
|
|
آب تو نزدیک تو دردیستی
|
بندهی جهلی و بمانده بدانک
|
|
جان تو را جهل زغاریستی
|
گر نبدی فضل خدا و رسول
|
|
کی ز کسی طاعت و نیکیستی
|
این سخن ای غافل کی گفتمی
|
|
گرنه چنین محکم و عالیستی؟
|
نه سخن خوب و نه پند و نه علم
|
|
کس نه مزکی و نه قاضیستی
|
زینت سالی کنم ار یارمی
|
|
پاسخ اگرت از دل یاریستی
|
دانی گر هیچ نبودی رسول
|
|
خلق نه طاغی و نه عاصیستی؟
|
وانگه کس برده نگشتی ز خلق
|
|
نه نکبستی و نه شادیستی؟
|
در خلل ظلمت بودی اگر
|
|
خلق ز پیغمبر خالیستی؟
|
اینت بسنده است، اگر خواهیی
|
|
بشمرمی برتر ازین بیستی
|
نیست تو را طاقت این پند سخت
|
|
هستی اگر، نفس تو زاکیستی
|