ای گشته سوار جلد بر تازی
|
|
خر پیش سوار علم چون تازی؟
|
تازیت ز بهر علم و دین باید
|
|
بیعلم یکی است رازی و تازی
|
گر تازی و علم را به دست آری
|
|
شاید که به هردو سر بیفرازی
|
بیعلم به دست ناید از تازی
|
|
جز چاکری و فسوس و طنازی
|
نازت ز طریق علم دین باید
|
|
نازش چه کنی به شعر اهوازی؟
|
ای بر ره بازی اوفتاده بس
|
|
یک ره برهی ازین ره بازی
|
از طاعت خفتهای و بر بازی
|
|
چون باز به ابر بر به پروازی
|
بازی است زمانه بس رباینده
|
|
با باز زمانه چون کنی بازی
|
بازی رسنی نه معتمد باشد
|
|
بس بگسلد این رسنت، ایا غازی
|
ای دیو دوان چرا نمیبینی
|
|
از جهل نشیب دهر از افرازی
|
تازنده زمان چو دیو میتازد
|
|
تو از پس دیو خیره میتازی
|
بازی ز کجات میفراز آید
|
|
ای مانده به قعر چاه صد بازی؟
|
رازی است بزرگ زیر چرخ اندر
|
|
بیدین تو نه اهل آن چنان رازی
|
انبازانند دینت با دنیا
|
|
چون با تن توست جان به انبازی
|
دنیا به تگ اندر است دینت کو؟
|
|
بیدین به جهان چرا همی نازی؟
|
غرقه شدهای به بحر دنیا در
|
|
یا هیچ همی به دین نپردازی
|
با آز هگرز دین نیامیزد
|
|
تو رانده ز دین به لشکر آزی
|
آواز گلوی بخت شوم آزست
|
|
تو فتنه شده برین به آوازی
|
غمز است هر آنچهت آز میگوید
|
|
مشنو به گزاف از آز غمازی
|
با دهر که با تو حیلهها سازد
|
|
ای غره شده چرا همی سازی؟
|
بنگر که جهانت میبینجامد
|
|
هر روز تو کار نو، چه آغازی؟
|
آن را کهت ازو همی رسد خواری
|
|
ای خواریدوست خیره چه نوازی
|
ای بز و زبون تن ز بهر تن
|
|
همواره چرا زبون بزازی
|
این جاهل را به بز چون پوشی
|
|
در طاعت و علم خویش نگدازی
|
تا کی بود این بنا طرازیدن؟
|
|
چون خوابگه قدیم نطرازی؟
|
ای حجت، کاز خرد باشد
|
|
همواره تو زین بدل در این کازی
|