جهان دامگاهی است بس پر چنه
|
|
طمع در چنهی او مدار از بنه
|
بباید گرستن بر آن مرغزار
|
|
که آید به دام اندرون گرسنه
|
سیه کرد بر من جهان جهان
|
|
شب و روز او میسره میمنه
|
نیابم همی جای خواب و قرار
|
|
در این بینوا شب گه پر کنه
|
هزاران سپاه است با او همه
|
|
ز نیکی تهی و به دل پر گنه
|
به یمگان به زندان ازینم چنین
|
|
که او با سپاه است و من یکتنه
|
تو، ای عاقل، ار دینت باید همی
|
|
بپرهیز از این لشکر بوزنه
|
از این دام بیرنج بیرون شوی
|
|
اگر نوفتادت طمع در چنه
|
به دون قوت بس کن ز دنیای دون
|
|
که دانا نجوید ز دنیا دنه
|
از ابر جهان گر نباردت سیل
|
|
چو مردان رضا ده به اندک شنه
|
بباید همی رفت بپسیچ کار
|
|
چنین چند گردی تو بر پاشنه؟
|