| تو چه گوئی، که جهان از قبل اینهاست | که دریغ آید زیشانت همی که دان؟ | |
| عامه دیوست، اگر دیو خطا گوید | جز خطا باشد هرگز سخن حیران؟ | |
| ابر چون به رزمی شوره فرو بارد | گرچه روشن باشد تیره شود پایان | |
| شو حذردار، حذر، زین یله‌گو باره | بل نه گوباره کز این قافله‌ی شیطان | |
| زین قوی قافله‌ی کور و کر، ای خواجه | نتواند که رهد هیچ حکیم آسان | |
| شهر بگذار بدیشان و به دشتان شو | دشت خالی به چون شهره پر از گرگان | |
| بل به زندان درشو خوش بنشین زیرا | صحبت نادان صد ره بتر از زندان | |
| جز که یمگان نرهانید مرا زینها | عدل باراد بر این شهر زمین رحمان | |
| گرچه زندان سلیمان نبی بوده‌است | نیست زندان بل باغی است مرا یمگان | |
| مشواد این بقعه، خود نشود، هرگز | تا قیامت به حق آل نبی ویران | |
| خیل ابلیس چو بگرفت خراسان را | جز به یمگان در نگرفت قرار ایمان | |
| ای خردمند، مشو غره بدانک ابلیس | باد کرده‌است به خلق اندر شادروان | |
| گرچه نیکو و بلند است و قوی خانه | پست یابیش چو بر برف بود بنیان | |
| دست اندر رسن آل پیمبر زن | تا ز دیوان نرود بر تن تو دستان | |
| تخم هر معصیت، ای پور پدر، جهل است | نارد این تخم بری جز که همه عصیان | |
| تخم بد را چه بود بار مگر هم بد؟ | مکر فرعون که پذرفت مگر هامان؟ | |
| جهل را از دل تو علم برآرد بیخ | خاک تاریک به خورشید شود رخشان | |
| مردمی کن به طلب دین که بدان داده‌است | ایزدت عمر که تا به شوی، ای نادان | |
| گر ستوری کنی و علم نیاموزی | بر تو تاوان بود این عمر، بلی، تاوان | |
| گر تو را همت بر خواب و خور افتاده‌است | گرت گویم که ستوری نبود بهتان |