| ده جای به زر عمامه‌ی مطرب | صد جای دریده موزه‌ی مذن | |
| حاکم به چراغ در بسی از مستی | از دبه‌ی مزگت افگند روغن | |
| زین پایگه زوال هر روزی | سر بر نکند ز مستی آن کودن | |
| ور مرغ بپرد از برش گوید | پری برکن به پیش من بفگن | |
| وز بخل نیوفتد به صد حیلت | از مشت پر ارزنش یکی ارزن | |
| بی‌رشوت اگر فرشته‌ای گردی | گرد در او نشایدت گشتن | |
| چون رشوه به زیر زانوش درشد | صد کاج قوی به تارکش برزن | |
| حاکم درخورد شهریان باید | نیکو نبود فرشته در گلخن | |
| نشناسم از این عظیم گو باره | جز دشمن خویش به مثل یک تن | |
| گویند «چرا چو ما نمی‌باشی | بر آل رسول مصطفی دشمن؟» | |
| گفتار، محمد رسول الله | واندر دل، کینه چون که قارن | |
| دیوانه شده است مردم اندر دین | آن زین‌سو باز وین از آن‌سو زن | |
| بی‌بند نشایدی یکی زینها | گر چند به نرخ زر شدی آهن | |
| ای آنکه به امر توست گردنده | این گنبد پر چراغ بی‌روزن | |
| از گرد من این سپاه دیوان را | به قدرت و فضل خویش بپراگن | |
| جز آنکه به پیش تو همی نالم | من پیش که دانم این سخن گفتن؟ | |
| حاکم به میان خصم و آن من | پیغمبر توست روز پاداشن |