| دست فرودار چو آشفت بخت | سر ز خمار دنه هشیار کن | |
| خویشتن ار چند که غره نه‌ای | غره‌ی این عالم غدار کن | |
| آنکه همی دیش به بیگار خویش | بردی امروزش بیگار کن | |
| وانکه به نزدیک تو دی خوار بود | بر درش امروز تنت خوا رکن | |
| ور نه خوش آیدت همی قول من | با فلک گردان پیکار کن | |
| چیست که بیهوش همی بینمت؟ | از چه همی نالی؟ اقرار کن | |
| مرکب ایمانت اگر لنگ شد | قصد سوی کلبه‌ی بیطار کن | |
| علت پوشیده مدار از طبیب | بر در او خواهش و زنهار کن | |
| جانت بیالود به آثار جهل | قصد به برکندن آثار کن | |
| دزدی و طرار ببردت ز راه | بریه بر آن خائن طرار کن | |
| دیو که باشد مگر آنکو به جهد | گوید «شلوار ز دستار کن»؟ | |
| پشک به تو فروخت به بازار دین | گفت «هلا مشک به انبار کن» | |
| کیسه‌ت پر پشک و پشیز است و روی | کیسه یکی پیش نگونسار کن | |
| عیبه‌ی اسرار نبی بد علی | روی سوی عیبه‌ی اسرار کن | |
| گر نشنوده است که کرار کیست | روی بر آن صاین کرار کن | |
| همبر با دشت مدان کوه را | فکرت را حاکم و معیار کن | |
| ورت همی باید شو کوه را | بشکن و با هامون هموار کن | |
| لعنت بر هر که چنین غدر کرد | لعنت بر جاهل غدار کن |