| مکر و حسد را ز دل آوار کن | وین تن خفته‌ت را بیدار کن | |
| نفس جفا پیشه‌ت ماری است بد | قصد سوی کشتن این مار کن | |
| به آتش خرسندی یشکش بسوز | بر در پرهیزش بر دار کن | |
| سرکش و تازنده ستوری بده است | زیر ادب‌هاش گران‌بار کن | |
| پای ببندش به رسن‌های پند | حکمت را بر سرش افسار کن | |
| پیشه مدارا کن با هر کسی | بر قدر دانش او کار کن | |
| ور چه گران سنگی، با بی‌خرد | خویشتن خویش سبکسار کن | |
| چون به در خانه‌ی زنگی شوی | روی چو گلنارت چون قار کن | |
| ور به در ترک شوی زان سپس | بر در او قار چو گلنار کن | |
| گرت نه نیک آمد از آن کار پار | بس کن از آن کار نه چون پار کن | |
| ورت به حرب افتد با یار کار | حرب به اندازه و مقدار کن | |
| نیک‌خوئی را به ره عمر در | زیر خرد مرکب رهوار کن | |
| وانگه بی‌رنج، اگر بایدت، | دست بر این گنبد دوار کن | |
| خوب حصاری بکش از گرد خویش | خوی نکو را در و دیوار کن | |
| وز خرد و جود و سخا لشکری | بر سر دیوار نگهدار کن | |
| وانگه بر لشکر و بر حصن خویش | بر و لطف را سر و سالار کن | |
| شاخ وفا را به نکو فعل خویش | بر ور بی‌خار کم‌آزار کن | |
| سیب خودت را ز هنر بوی ده | خانه‌ت ازو کلبه‌ی عطار کن | |
| سیرت و کردار گر آزاده‌ای | بر سنن و سیرت احرار کن | |
| هرچه به بازو نتوانیش کرد | دانش با بازو شو یار کن |