| از کین بت‌پرستان در هند و چین و ماچین | پر درد گشت جانت رخ زرد و روی پر چین | |
| باید همیت نا گه یک تاختن بر ایشان | تا زان سگان به شمشیر از دل برون کنی کین | |
| هر شب ز درد و کینه تا روز برنیاید | خشک است پشت کامت تر است روی بالین | |
| نفرین کنی بر ایشان از دل و گر کسی نیز | نفرین کند بگوئی از صدق دل که آمین | |
| واگه نه‌ای که نفرین بر جان خویش کردی | ای وای تو که کردی بر جان خویش نفرین! | |
| بتگر بتی تراشد و او را همی پرستد | زو نیست رنج کس را نه زان خدای سنگین | |
| تو چون بتی گزیدی کز رنج و شر آن بت | برکنده گشت و کشته یکرویه آل یاسین؟ | |
| آن کز بت تو آمد بر عترت پیمبر | از تیغ حیدر آمد بر اهل بدر و صفین | |
| لعنت کنم بر آن بت کز امت محمد | او بود جاهلان را ز اول بت نخستین | |
| لعنت کنم بر آن بت کز فاطمه فدک را | بستد به قهر تا شد رنجور و خوار و غمگین | |
| لعنت کنم بر آن بت کو کرد و شیعت او | حلق حسین تشنه در خون خضاب و رنگین | |
| پیش تواند حاضر اهل جفا و لعنت | لعنت چرا فرستی خیره به چین و ماچین؟ | |
| آن به که زیر نفرین باشد همیشه جاهل | مردار گنده گشته پوشیده به به سرگین | |
| گوئی «مکنش لعنت» دیوانه‌ام که خیره | شکر نهم طبرزد در موضع تبرزین؟ | |
| گر عاقلی چو کردی مجروح پشت دشمن | مرهم منه بدو بر هرگز مگر که ژوپین | |
| هرگز ازین عجبتر نشنود کس حدیثی | بشنو حدیث و بنشان خشم و ز پای بنشین | |
| باغی نکو بیاراست از بهر خلق یزدان | خواهیش گوی بستان خواهیش نام کن دین | |
| پرمیوه دار دانا درهای او حکیمان | دیوار او ز حکمت وز ذوالفقار پرچین | |
| وانگه چهار تن را در باغ خویش بنشاند | دانا به کار بستان یکسر همه دهاقین | |
| تقویم صورت ما کردند باغبانان، | برخوان اگر ندانی آغاز سورةالتین |