| غریبی می چه خواهد یارب از من؟ | که با من روز و شب بسته است دامن | |
| غریبی دوستی با من گرفته‌است | مرا از دوستی گشته‌است دشمن | |
| ز دشمن رست هر کو جست لیکن | از این دشمن بجستن نیست رستن | |
| غریبی دشمنی صعب است کز تو | نخواهد جز زمین و شهر و مسکن | |
| چو خان و مان بدو دادی بخواهد | به خان و مانت چون دشمن نشستن | |
| بجز با تو نیارامد چو رفتی | کسی دشمن کجا دیده‌است از این فن؟ | |
| چو با من دشمن من دوستی جست | مرا ز انده کهن زین گشت نو تن | |
| سزد کاین بدکنش را دوست گیرم | چو بیرون زو دگر کس نیست با من | |
| به سند انداخت گاهم گه به مغرب | چنین هرگز ندیده‌ستم فلاخن | |
| ندیده‌است آنکه من دیدم ز غربت | به زیر دسته سرمه‌ی کرده هاون | |
| غریبی هاون مردان علم است | ز مرد علم خود علم است روغن | |
| ازین روغن در این هاون طلب کن | که بی‌روغن چراغت نیست روشن | |
| وگر چون ترب بی‌روغن شده‌ستی | بخیره ترب در هاون میفگن | |
| نگردد مرد مردم جز به غربت | نگیرد قدر باز اندر نشیمن | |
| نهال آنگه شود در باغ برور | که برداریش از آن پیشینه معدن | |
| تواند سنگ را هرگز بریدن | اگر از سنگ بیرون ناید آهن؟ | |
| به جام زر بر دست شه آید | مروق می چو بیرون آید از دن | |
| به شهر و برزن خود در چه یابی | جز آن کان اندر آن شهر است و برزن؟ | |
| به خانه در زنور قرص خورشید | همان بینی که در تابد ز روزن | |
| اگر مر روز رامی‌دید خواهی | سر از روزن برون بایدت کردن |