| ای شده مفتون به قول‌های فلاطون، | حال جهان باز چون شده است دگرگون؟ | |
| پاره که کرد و به زعفران که فرو زد | قرطه‌ی گلبن به باغ و مفرش هامون؟ | |
| گر نه هوا خشمناک و تافته گشته است | گرم چرا شد چنین چو تافته کانون؟ | |
| گرم شود شخص هر که تافته گردد | تافته زی شد هوای تافته ایدون | |
| هرچه برآمد زخاک تیره به نوروز | مخنقه دارد کنون ز لولوی مکنون | |
| سیب و بهی را درخت و بارش بنگر | چفده و پر زر همچو چتر فریدون | |
| گوئی کز زیر خاک تیره برآمد | گنج به سر برنهاده صورت قارون | |
| بر سر قارون به باغ گوهر و زرست | گوهر و زری به مشک و شکر معجون | |
| هرچه که دارد همی به خلق ببخشد | نیست چو قارون بخیل و سفله و وارون | |
| خانه‌ی دهقان چو گنج‌خانه بیاگند | چون به رز و باغ برد باد شبیخون | |
| رنگ و مژه و بوی و شکل هست در این خاک | یا همی اینجا درآورند ز بیرون؟ | |
| خاک به سیب اندرون به عنبر و شکر | از که سرشته شد و ز بهر چه و چون؟ | |
| نیست در این هر چهارطبع ازین هیچ | ای شده مفتون به قول‌های فلاطون | |
| معدن این چیزها که نیست در این جای | جز که ز بیرون این فلک نبود نون | |
| وین همه بی‌شک لطایفند که این خاک | مرکب ایشان شده‌است و مایه و قانون | |
| خاک سیه را به شاخ سیب و بهی بر | گرد که کرد و خوش و معنبر و گلگون؟ | |
| گوئی کاین فعل در چهار طبایع | هست رونده به طبع از انجم و گردون | |
| ویشان را نیز همچو سیب و بهی را | هست بر افلاک شکل و رنگ همیدون | |
| زرد چو زهره است عارض بهی و سیب | سرخ چو مریخ روی نار و طبرخون | |
| چون نشناسی که از نخست به ابداع | فعل نخستین ز کاف رفت سوی نون؟ |