| این گنبد پیروزه‌ی بی‌روزن گردان | چون است چو بستان گه و گاهی چو بیابان؟ | |
| من خانه نه دیدم نه شنیدم بجز این نیز | یک نیمه بیابان و دگر نیمه گلستان | |
| ناگاه گلستانش پدید آرد گلها | چون گشت بیابانش ز دیدار تو پنهان | |
| این گوی سیه را به میان خانه که آویخت | نه بسته طنابی نه ستونی زده زین‌سان؟ | |
| این گوی گران را به هوا بر که نهاده است؟ | تا کی به شگفتی بوی از تخت سلیمان؟ | |
| این گوی به کردار یکی خوان عظیم است | بنهاده در ایوان پر از نعمت الوان | |
| این خوان در ایوان چو نمودندت بندیش | تا کیست سزاوار بدین خانه و این خوان | |
| زین خوان و از این خانه سوی تو خبری هست؟ | ای گشته بر این گوی تو را پشت چو چوگان! | |
| تاچند در این گوی بخواهد نگرستن | این چرخ بدین چشم فروزنده‌ی رخشان؟ | |
| چشم فلک است این که بدو تیره زمین را | همواره همی بیند این گنبد گردان | |
| کانی است در این گوی پر از گوهر و دانه | زین چشم بر این گوهر مانده است در این کان | |
| جوینده‌ی این جوهر را دست چهار است | از تیر و زمستان و ز نیسان و حزیران | |
| این گوهر از این کان چو به یک پایه برآید | کانی دگرش سازند آنگاه ز ارکان | |
| آن کان نخستینت نمودم که زمین است | وین کان دوم نیست مگر هیکل انسان | |
| ای گوهر بی‌رنگ، بدین کان دوم در | رنگی شو و سنگی و ممان عاجز و حیران | |
| چون قیمت یاقوت به آب است تو دانی | کابت سخن است، ای سره یاقوت سخن‌دان | |
| هیکل به تو گشته‌است گرانمایه ازیراک | هیکل صدف توست و درو جان تو مرجان | |
| مرجان تو مرجان خدای است ازیراک | از حکمت و علم آمد مرجان تو را جان | |
| زنهار که مر جان را بیجان نگذاری | زیرا که به بیجان نرسد رحمت رحمان | |
| روزی بشکافند مر این تیره صدف را | هان تا نبوی غافل و خفته نروی هان |