| چند کنی جای چنین به گزین؟ | چون نروی سوی سرائی جز این؟ | |
| چند نشینی تو؟ که رفتند پاک | همره و یارانت، هلا برنشین | |
| چند کنی صحبت دنیا طلب؟ | صحبت یاری به ازین کن گزین | |
| مهر چنین خیره چه داری برانک | بر تو همی دارد همواره کین؟ | |
| بچه‌ی خاکی و نبیره‌ی فلک | مادر زیرین و پدرت از برین | |
| چونکه زمینی نشود بر فلک | چند بود آن فلکی بر زمین؟ | |
| نیک نگه کن که حکیم علیم | چونت ببسته‌است به بندی متین! | |
| چند در این بند به گشی چنین | دامن دنیا بکشی واستین؟ | |
| سوی تو جان ماهی و تنت آبگیر | صورت بسته است همانا چنین | |
| ترسان گشتی که چنینی به زار | گرت برآرند از این پارگین | |
| جهل نموده است تو را این خیال | جز که چنین گفت یکی پیش بین؟ | |
| گفت که «تو زنده‌تر آنگه شوی | که‌ت برهانند از این تیره طین» | |
| بلکه به زندانی چونان که گفت | مه ز رسولان خدای اجمعین | |
| این فلک زود رو، ای مردمان، | صعب حصاری است بلند و حصین | |
| بر دل و بر وهم جهان چرخ را | زندان کرده است جهان‌آفرین | |
| تا نشناسد که برون زین فلک | چیست به اندیشه‌ی کس آفرین | |
| وهم گران را که برون است ازین | راست بدیدی و به عین‌الیقین | |
| خلق بدان عالم منکر شدی | سست شدی بر دلشان بند حین | |
| جز به چنین صنع نیامد درست | وعده‌ی بستان پر از حور عین | |
| تا نبری ظن که مگر منکر است | نعمت آن عالم را بو معین |