| تا کی کنی گله که نه خوب است کار من | وز تیر ماه تیره‌تر آمد بهار من؟ | |
| چون بنگری که شست بدادی به طمع شش | نوحه کنی که وای گل و وای خار من | |
| چون من ز بهر مال دهم روزگار خویش | آید به مال باز به من روزگار من؟ | |
| هرگز نیامد و بنیاید گذشته باز | بر قول من گوا بس پیرار و پار من | |
| در من نگر که منت بسم روشن آینه | یکسر نگار خویش ببین و در نگار من | |
| غره مشو به عارض عنبر نبات خویش | واندر نگر به عارض کافور بار من | |
| مویم چنین سپید ز گرد سپاه شد | کامد سپاه دهر سوی کارزار من | |
| جانم به جنگ دهر خرد چون حصار کرد | یابد هگرز دهر ظفر بر حصار من؟ | |
| اندر حصار من نرسد دست روزگار | چشم زمانه خیره شد اندر غبار من | |
| کردم کناره از طرب و بی‌نصیب ماند | این صد هزار ساله عروس از کنار من | |
| آن غمگسار دینه مرا غم‌فزای گشت | وان غم‌فزای هست کنون غمگسار من | |
| آزاد شد ز بار همه خلق گردنم | امروز چون ز خلق بیفتاد بار من | |
| دانا مرا بجست و من او را بخواستم | من خوستار او شدم او خواستار من | |
| راز آشکاره کرد و دل من شکار کرد | تا آشکاره اهل خرد شد شکار من | |
| سوی قوی نهان من از چشم دل نگر | غره مشو به پشت ضعیف و نزار من | |
| گر زی فلک برآرد سر نار خاطرم | خورشید نور خویش بسوزد به نار من | |
| تیره است زهره پیش ضمیر منیر من | خوار است تیر زی قلم تیره‌خوار من | |
| از من نثار شکر و جواب مفصل است | آن را که او سال طرازد نثار من | |
| چون من گره زنم به سخن بر کجا نهد | سقراط دست بر گره استوار من؟ | |
| وان بندها که بست فلاطون پیش بین | خوهل است و سست پیش کهین پیشکار من |