| چه گوئی؟ ای شده زین گوی گردان پشت تو چوگان | به دست سالیان شسته زمان از موی تو قطران | |
| ز قول رفته و مانده چه بر خواندی و چه شنودی؟ | چه گفتند این و آن هر دو؟ چه چیز است این، چه چیز است آن؟ | |
| گر این نزدیک را گوئی و آن مر دور را گوئی | پس این نزدیک پیدا باشد و آن دورتر پنهان | |
| به دشواری توانی یافتن مر دور چیزی را | ولیکن زود شاید یافتن نزدیک را آسان | |
| چه چیز است این و پیدائی؟ چه چیز است آن و پنهانی؟ | چه گفته است اندرین تازی؟ چه گفته است اندران دهقان؟ | |
| تو را نزدیک و آسان است پیدا این جهان، پورا | ز تو پنهان و دشوار است و دور است آن دگر گیهان | |
| تو پنهانی و پیدائی و دشواری و آسانی | تو را این است پیدا تن، تو را آن است پنهان جان | |
| مگر کز بهر اندر یافتن دشوار و پنهان را | در این پیدا و آسان فضل دانا نیست بر نادان | |
| ز دانا نیست پنهان جان چنانک از چشم بینائی | ز نادان است پنهان جان چنان کز گوش کر الحان | |
| ز نابیناست پنهان رنگ و ، بانگ از کر پنهان است | همی بینند کران رنگ را و بانگ را عمیان | |
| ز بهر دیدن جانت همی چشمی دگر باید | که بی لون است، چشم سر نبیند جز همه الوان | |
| ز پنهان آمد اینجا جان و پیدا شد زتن زان‌سان | که پنهان بر شود واندر هوا پیدا شود باران | |
| اگر حکمت بیاموزی تو تخمی چرخ گردان را | توی ظاهر توی باطن توی ساران توی پایان | |
| در این پیدا و نزدیکت ببین آن دور پنهان را | که بند از بهر اینت کرد یزدان اندر این زندان | |
| چو پنهان را نمی‌بینی درو رغبت نمی‌داری | مرین را زین گرفته‌ستی به ده چنگال و سی دندان | |
| تو گریانی جهان خندان، موافق کی شود با تو؟ | جهان بر تو همی خندد چرائی تو برو گریان؟ | |
| ز بهر آنکه بنمایندمان آن جای پنهانی | دمادم شش تن آمد سوی ما پیغمبر از یزدان | |
| به دل در چشم پنهان بین ازیشان آیدت پیدا | بدیشان ده دلت را تا به دل بینا شوی زیشان | |
| از این پنگان برون نور است و نعمت‌های جاویدی | همه تنگی و تاریکی است اندر زیر این پنگان | |
| تو را خلقان شد این جامه، ز طاعت جامه‌ای نو کن | که عریان بایدت بودن چو بستانندت این خلقان |