| در دلم تا به سحرگاه شب دوشین | هیچ نارامید این خاطر روشن بین | |
| گفت: بنگر که چرا می‌نگرد گردون | به دو صد چشم در این تیره زمین چندین | |
| خاک را قرصه‌ی خورشید همی درزد | روز تا شام به زر آب زده ژوپین | |
| وز گه شام بپوشد به سیه چادر | تا به هنگام سحر روی خود این مسکین | |
| روز رخشان سپس تیره شبان، گوئی | آفرین است روان بر اثر نفرین | |
| خاک را شوی همین دوست که می‌زاید | شور و تلخ و خوب و زشت و ترش و شیرین | |
| گم ازین شد ره مانی که زیک گوهر | به یکی صانع ناید شکر و رخپین | |
| از دو شو نه زین بجه بچه برون ناید | این جنین ناید، پورا، و نه آن جنین | |
| میوه زین است یکی تلخ و دگر شیرین | خلق از این است یکی شاد و دگر غمگین | |
| طین اگر شوی نباشدش به روز و شب | کی پدید اید زیتون و نه تین از طین | |
| نه چو کافور شود کوه به بهمن ماه | نه شود دشت چو زنگار به فروردین | |
| کس ندیده است چنین طرفه زناشوئی | نه زنی هرگز زاده است بدین آئین | |
| وین خردمند و سخن گوی بهشتی جان | از چه مانده است چنین بسته در این سجین؟ | |
| زن جان است تن تیره‌ت، با زندان | چند خسپی؟ بنگر نیک و نکو بنشین | |
| عمر خود خواب جهان است، چرا خسپی؟ | بر سر خواب جهان خواب دگر مگزین | |
| بی‌گمان گردی اگر نیک بیندیشی | که بدل خفته است این خلق همه همگین | |
| گر کسی غسلین خورده است به مستی در | تو که هشیاری بر خیره مخور غسلین | |
| بلبل و هدهد و مرغند، بلی، لیکن | گل همی جوید یکی و یکی سرگین | |
| طبع تشرین به چه ماند به مه نیسان؟ | گرچه در سال بود نیسان با تشرین | |
| از نبشته است نه ز اواز و نه از معنی | سوی هشیار دلان سیرین چو نسرین |