| ای دننده همچو دن کرده رخان از خون دن | خون دن خونت بخواهد ریخت گرد دن مدن | |
| همچو نخچیران دنیدی، سوی دانش دن کنون | نیک دان باید همیت اکنون شدن ای نیک دن | |
| راه زد بر تو جهان و برد فر و زیب تو | چند خواهی گفت مطرب را: فلان راهک بزن؟ | |
| چون سمن شد بر دو عارض مشک شم شمشاد تو | چند بوئی زلف چون شمشاد و روی چون سمن؟ | |
| بانگ مطرب را فراوان کمتری از ده ستیر | بانگ مذن را فزونی از صد و پنجاه من | |
| تو چرانی گوروار و شیر گیتی در کمین | شیر گیتی را همی فربه کنی چون گور تن | |
| گورگیرد شیر دشتی لیکن از بهر تو را | گور سازد شیر گیتی خویشتن را بی‌دهن | |
| تن چرای گور خواهد شد، به تن تا کی چری؟ | جانت عریان است و تو برگرد تن کرباس تن | |
| چهره و جامه‌ی نکو زیب و جمال مرد نیست | ننگ آید مرد را ننگ از جمال و زیب زن | |
| عیب تو جامه‌ت نپوشد، تیغ پوشد یا قلم | گر نه‌ای زن یا قلم‌زن باش یا شمشیرزن | |
| از قلم برنگذرد مر هیچ مردم را شرف | ور کسی را ظن جزین افتد خطا افتدش ظن | |
| تیغ تخت توست و تاج تو قلم، شو هر دو دست | آن درین زن وین دران زن پادشا کن خویشتن | |
| دست را چون مرکب تیغ و قلم هر دو بگیر | وانگهی اسپت به میدان شرف بیرون فگن | |
| گر یکی زین دو شرف را بیش ناوردی به دست | نیم مردی، زانکه تو یک دسته ماندی سوی من | |
| عدل و احسان پیشه کن، تا چند گوئی بیهده | نام جد من معدل بود و نام من حسن؟ | |
| خوب روی از فعل خوب است، ای برادر، جبرئیل | زشت سوی مردمان از فعل زشت است اهرمن | |
| بی‌هنر گر گنج یابد ممتحن بایدش بود | با هنر بی‌چیز اگر ماند نباشد ممتحن | |
| گر هنر باشد ملک نعمت نباشد جز رهی | ور صنم گردد هنر نعمت نباشد جز شمن | |
| از هنر مر خویشتن را شو یکی چنبر طلب | تا بیاید صد هزار بیشت از نعمت رسن | |
| تخم بد نیک، پورا، نیست چیزی جز هنر | بار بخت نیکت از شاخ هنر باید چدن |