| امهات و نبات با حیوان | بیخ و شاخند و بارشان انسان | |
| بار مانند تخم خویش بود | سر بیابی چو یافتی پایان | |
| چون سخن‌گوی بود آخر کار | جز سخن چون روا بود ساران؟ | |
| تخم ما بی‌گمان سخن بوده‌است | خوبتر زین کسی نداد نشان | |
| نه سخن کمتر از یکی باشد | نه بگوید کم از دو حرف زبان | |
| یک سخن باد و حرف خویش چنانک | خرد و جان ز وحدت یزدان | |
| این جهان هم بدان سخن ماند | حرف او ساکن است یا جنبان | |
| وان سخن را مثل به مردم زن | حرفها را نبات با حیوان | |
| آن سخن خود نه چیز و حرفش چیز | چیزها را حروف او بنیان | |
| وانچه او از سخن پدید آید | به سخن باشدش بقا و توان | |
| به سخن مردم آمده است پدید | به سخن جان او رسد به جنان | |
| سخن اول آن شریف خرد | سخن آخر آن عزیز قران | |
| سخنت اول و سخنت آخر | سخنی خوب شو در این دومیان | |
| این جهان کثیف چون تن توست | جان این تن از آن لطیف جهان | |
| نعمت این بخور به صورت جسم | نعمت آن ببر به سیرت جان | |
| تنت را مادر این زمین و، فلک | پدر او و هر دوان حیران | |
| جانت را مادر و پدر گشتند | نفس و عقل شریف جاویدان | |
| این فرودین بدین دو باز رسید | آن برین را بدان دو باز رسان | |
| تن تو چون بیافت صورت این | نعمت این همه بیافت بدان | |
| جانت ار یابد از خرد صورت | هم جنان یافتی و هم ریحان |