| دیر بماندم در این سرای کهن من | تا کهنم کرد صحبت دی و بهمن | |
| خسته ازانم که شست سال فزون است | تا به شبانروزها همی بروم من | |
| ای به شبان خفته ظن مبر که بیاسود | گر تو بیاسودی این زمانه ز گشتن | |
| خویشتن خویش را رونده گمان بر | هیچ نشسته نه نیز خفته مبر ظن | |
| گشتن چرخ و زمانه جانوران را | جمله کشنده است روز و شب سوی گشتن | |
| ای بخرد، با جهان مکن ستد و داد | کو بستاند ز تو کلند به سوزن | |
| جستم من صحبتش ولیکن از این کار | سود ندیدم ازانکه سوده شدم تن | |
| گر تو نخواهی که زیرپای بسایدت | دست نبایدت با زمانه پسودن | |
| نو شده‌ای،نو شده کهن شود آخر | گرچه به جان کوه قارنی به تن آهن | |
| گرت جهان دوست است دشمن خویشی | دشمن تو دوست است دوست تو دشمن | |
| گر بتوانی ز دوستی جهان رست | بنگر کز خویشتن توانی رستن ؟ | |
| وای بر آن کو زخویشتن نه برآید | سوخته بادش به هردو عالم خرمن | |
| دوستی این جهان نهنبن دلهاست | از دل خود بفگن این سپاه نهنبن | |
| مسکن تو عالمی است روشن وباقی | نیست تو را عالم فرودین مسکن | |
| شمع خرد بر فروز در دل و بشتاب | با دل روشن به سوی عالم روشن | |
| چون به دل اندر چراغ خواهی افروخت | علم و عمل بایدت فتیله و روغن | |
| در ره عقبی به‌پای رفت نباید | بلکه به جان و به عقل باید رفتن | |
| خفته مرو نیز بیش ازین و چو مردان | دامن با آستینت برکش و برزن | |
| توشه‌ی تو علم و طاعت است در این راه | سفره دل را بدین دو توشه بیاگن | |
| آن خوری آنجا که با تو باشد از ایدر | جای ستم نیست آن و گر بزی و فن |