| چرخ پنداری بخواهد شیفتن | زان همی پوشد لباس پر درن | |
| شاخ را بنگر چو پشت دل شده | برگ را بنگر چو روی ممتحن | |
| ابر آشفته برآمد وز دمن | بوستان پرگشت از اطلال و دمن | |
| زیر میغ تیره قرص آفتاب | چون نشسته گرد بر زرین لگن | |
| باد مهر مهرگان چون برفگند | چرخ را از ابر تیره پیرهن | |
| آفتاب از اوج زی دریا شتافت | تا بشوید گرد و خاک از خویشتن | |
| شاه رومی چون هزیمت شد ز ما | شاه زنگی کینه خواهد آختن | |
| زین قبل می کرد باید هر شبی | دختران آسمان را انجمن | |
| دوش نامد چشمم از فکرت فراز | تا چه می‌خواهد ز من جافی زمن | |
| شب سیاه و چرخ تیره من چو مور | گرد گردان اندر این پر قیر دن | |
| چون زشب نیمی بشد گفتم مگر | باز شد مر دهر داهی را دهن | |
| زهر تابنده ز چرخ تیره جرم | همچو خالی از یقین بر روی ظن | |
| نور راه کهکشان تابان درو | چون به سوده لاجورد اندر لبن | |
| وان ثریا چون ز دست جبرئیل | مانده نوری بر قفای اهرمن | |
| جیش چرخ از نور پوشیده سلاح | فوج خاک از قیر پوشیده کفن | |
| ای سپاهی کز سر خاور بود | هر شبی تا باخترتان تاختن | |
| از نهیب تیرتان هر شب زمین | ز ابر تیره پیش روی آرد مجن | |
| لرز لرزنده غضنفر در عرین | ترس ترسنده عقاب اندر و کن | |
| از چه می‌ترسد به شب هر جانور؟ | از بد این دهر پر مکر و محن | |
| ای به غفلت خفته زیر دام دهر | ایمنی چون یافتی زین مفتنن؟ |