| که پرسد زین غریب خوار محزون | خراسان را که بی‌من حال تو چون؟ | |
| همیدونی چو من دیدم به نوروز؟ | خبر بفرست اگر هستی همیدون | |
| درختانت همی پوشند مبرم | همی بندند دستار طبرخون؟ | |
| نقاب رومی و چینی به نیسان | همی بندد صبا بر روی هامون؟ | |
| نثار آرد عروسان را به بستان | ز گوهرهای الوان ماه کانون؟ | |
| همی سازند تاج فرق نرگس | به زر حقه و لولوی مکنون؟ | |
| گر ایدونی و ایدون است حالت | شبت خوش باد و روزت نیک و میمون | |
| مرا باری دگرگون است احوال | اگر تو نیستی بی‌من دگرگون | |
| مرا بر سر عمامه‌ی خز ادکن | بزد دست‌زمان خوش خوش به صابون | |
| مرا رنگ طبرخون دهر جافی | بشست از روی بندم به آب زریون | |
| زجور دهر الف چون نون شده‌ستم | زجور دهر الف چون نون شود،نون | |
| مرا دونان زخان و مان براندند | گروهی از نماز خویش ساهون | |
| خراسان جای دونان گشت، گنجد | به یک خانه درون آزاده با دون؟ | |
| نداند حال و کار من جز آن کس | که دونانش کنند از خانه بیرون | |
| همانا خشم ایزد بر خراسان | بر این دونان بباریده است گردون | |
| که اوباشی همی بی‌خان و بی‌مان | درو امروز خان گشتند و خاتون | |
| بر آن تربت که بارد خشم ایزد | بلا روید نبات از خاک مسنون | |
| بلا روید نبات اندر زمینی | که اهلش قوم هامان‌اند و قارون | |
| نبات پر بلا غزست و قفچاق | که رسته‌ستند بر اطراف جیحون | |
| شبیخون خدای است این بر ایشان | چنین شاید، بلی، ز ایزد شبیخون |