ای عجب ار دشمن من خود منم
|
|
خیره گله چون کنم از دشمنم؟
|
دشمن من این تن بد مهر مست
|
|
کرده گره دامن بر دامنم
|
وایم از این دشمن بدخو که هیچ
|
|
زو نشود خالی پیراهنم
|
جامه بدرند از اعدا و آنک
|
|
جامهش بدرید ز خود، خود منم
|
دشمن من چاهی و تیره است و من
|
|
برتر از این تیزرو روشنم
|
این فلکی جان مرا شصت سال
|
|
داشت در این زندان چاهی تنم
|
گر نشدم عاشق و بیدل چرا
|
|
مانده به چاه اندر چون بیژنم؟
|
چونکه در این چاه چو نادان به باد
|
|
داده تبر در طلب سوزنم
|
نیست جز آن روی که دل زین خسیس
|
|
خوش خوش بیرنج و جفا برکنم
|
پیش ازین سفله به چاه اوفتد
|
|
من سر از این چه به فلک برکنم
|
در طلب دانش و دین چند گاه
|
|
دامن مردان به کمر در زنم
|
گرد کسی گردم کز بند جهل
|
|
طاعتش آزاد کند گردنم
|
آنکه چو آب خوش علمش بکرد
|
|
از تعب آتش جهل ایمنم
|
تا تن من گشت به پیرامنش
|
|
دیو نگشته است به پیرامنم
|
تا دل من طاعت او یافته است
|
|
طاعت من دارد آهرمنم
|
پیشرو خلق پس از مصطفی
|
|
کز پس او فخر بود رفتنم
|
بوالحسن آن معدن احسان کزو
|
|
دل به سخن گشته است آبستنم
|
گرت به سیم و زر دین حاجت است
|
|
بر سر هر دو من ازو خازنم
|
عالم و افلاک نیرزد همی
|
|
بیسخن او به یکی ارزنم
|
آتشم ار آهن و روئی وگر
|
|
آب شوی آب تورا آهنم
|
بیخ سفاهت ز دل تو به پند
|
|
برکنم و حکمت بپراگنم
|
وز سر جاهل به سخن تاج فخر
|
|
پیش خردمند به پای افگنم
|
مرد تی گر نه چنین یابیم
|
|
ور نه چنینم که بگفتم زنم
|
شاد شدی چون بشنیدی که پار
|
|
بیران شد گوشهای از مسکنم
|
شادیت انده شود امسال اگر
|
|
برگذری بر درو بر برزنم
|
نیستم آن من که سلاح فلک
|
|
کار کند بر زره و جوشنم
|
چرخ مرا بنده بود چون ازو
|
|
ایزد دادار بود ضامنم
|
شاد من از دین هدی گشتهام
|
|
پس که تواند که کند غمگنم؟
|
گر تنم از جامه برهنه شود
|
|
علم و خرد گرد تنم بر تنم
|
گرچه زمان عهدم بشکست من
|
|
عهد خداوند زمان نشکنم
|
روی خدا و دل عالم معد
|
|
کز شرفش حکمت را معدنم
|
آنکه چو بگذارم نامش به دل
|
|
فرخ نوروز شود بهمنم
|
خلق به رنج است و من از فر او
|
|
هم به دل و هم به جسد ساکنم
|
خلق مرا گفت نیارد که خیز
|
|
جز به گه «قدقامت» مذنم
|
میوهی معقول به دست خرد
|
|
از شجر حکمت او میچنم
|
سوزن سوزانم در چشم جهل
|
|
لیکن در باغ خرد سوسنم
|
گوئی ک«ز خلق جدا چون شدی؟»
|
|
زشت نشایدت بدین گفتم
|
روغن و کنجاره بهم خوب نیست
|
|
ویشان کنجاره و من روغنم
|
از فلک ریمن باکیم نیست
|
|
رام بسی بود همین ریمنم
|
گر تنم از گلشن دورست من
|
|
از دل پر حکمت در گلشنم
|
دهر بفرسود و بفرسودمان
|
|
بر فلک جافی ازین خشمنم
|
شصت و دو سال است که بکوبد همی
|
|
روز و شبان در فلکی هاونم
|
چشم همی دارم همواره تا
|
|
کی بود از کوفتنش رستنم
|
تاش نسائی ندهد مشک بوی
|
|
فضل ازین است فرو سودنم
|