| بلی، بی‌گمان این جهان چون گیاست | جز این مردمان را گمانی خطاست | |
| ازیرا که همچون گیا در جهان | رونده است همواره بیشی و کاست | |
| اگر هرچه بفزاید و کم شود | گیا باشد، این پیر گیتی گیاست | |
| ولیکن گیا را بباید شناخت | ازیرا سخن را درین رویهاست | |
| جهان گر یکی گوز نیکو شود | بدان گوز در مغز مردم سزاست | |
| وگر چند مائیم مغز جهان | گیا چون نکو بنگری مغز ماست | |
| گیا همچو دانه است و ما آرد او | چو بندیشی، و این جهان آسیاست | |
| بخواهد همی خوردمان آسیا | به دندان مرگ، ای پسر، راست راست | |
| فنامان به دندان مرگ اندر است | به دندان ما در گیا را فناست | |
| ولیکن چو زنده است در ما گیا | پس از مرگ ما را امید بقاست | |
| گیا پیشکار خداوند ماست | که بر پادشاهان همه پادشاست | |
| بدو زنده گشته است مردار خاک | اگر دست یزدانش گویم رواست | |
| اگر مرده را زنده کردی مسیح | چنان چون برین قول ایزد گواست | |
| به یک دانه گندم در، ای هوشیار، | مسیحیت بسیار و بی‌منتهاست | |
| نه مرده است هرگز نه میرد گیا | که مر زندگی را گیا کیمیاست | |
| میان دو عالم گیا منزلی است | که بوی و مزه و رنگ را مبتداست | |
| گیا سوی هشیار پیغمبری است | که با خالق و خلق پاک آشناست | |
| گیا را پدر دان درست، ای پسر، | وگر من پدرتم گیا خود نیاست | |
| نه فانی نه باقی گیاه است ازانک | بقا و فنا را درو التقاست | |
| به شخص است فانی و باقی به نوع | پس این گوهر عالی و پربهاست |