| آن بی تن و جان چیست کو روان است؟ | که شنید روانی که بی‌روان است؟ | |
| آفاق و جهان زیر اوست و او خود | بیرون ز جهان نی، نه در جهان است | |
| خود هیچ نیاساید و نجنبد | جنبده همه زیر او چران است | |
| پیداست به عقل و زحس پنهان | گرچه نه خداوند کامران است | |
| هرچ او برود هرگزی نباشد | او هرگزی و باقی و روان است | |
| با طاقت و هوشیم ما و او خود | بی‌طاقت و بی‌هوش و بی‌توان است | |
| چون خط دراز است بی‌فراخا | خطی که درازیش بی‌کران است | |
| همواره بر آن خط هفت نقطه | گردان و پی یکدگر دوان است | |
| با هر کس ازو بهره است بی‌شک | گر کودک یا پیر یا جوان است | |
| هر خردی ازو شد کلان و او خود | زی عقل نه خرد است و نه کلان است | |
| او خود نه سپید است و این سپیدی | بر عارضت ای پیر ازو نشان است | |
| بی جان و تن است او ولیک خوردنش | از خلق تنومند پاک جان است | |
| ای خواجه، از این اژدها حذر کن | کاین سخت ستمگارو بدنشان است | |
| نشگفت کزو من زمن شده ستم | زیرا که مر او را لقب زمان است | |
| سرمایه‌ی هر نیکیی زمان است | هر چند که بد مهر و بی‌امان است | |
| الفنج کن اکنون که مایه داری | از منت نصیحت به رایگان است | |
| زو هردو جهان را بجوی ازیرا | مر هردو جهان را زمانه کان است | |
| بیرون کن از این کان مر آن جهان را | کاین کار حکیمان و راستان است | |
| این را نستانم به رایگان من | زیرا که جهان رایگان گران است | |
| آنک این سوی او بی‌بها و خوار است | فردا سوی ایزد گرامی آن است |