| چون در جهان نگه نکنی چون است؟ | کز گشت چرخ دشت چو گردون است | |
| در باغ و راغ مفرش زنگاری | پر نقش زعفران و طبر خون است | |
| وان ابر همچو کلبه‌ی ندافان | اکنون چو گنج لولوی مکنون است | |
| بر چرخ، همچو لاله به دشت اندر، | مریخ چون صحیفه‌ی پر خون است | |
| جون است باغ و، شاخ سمن پروین | گر ماه نو خمیده چو عرجون است | |
| با چرخ پر ستاره نگه کن چون | پر لاله سبزه در خور و مقرون است | |
| چون روی لیلی است گل و پیشش | سرو نوان چو قامت مجنون است | |
| چون مشتری است زرد گلت لیکن | این مشتری به عنبر معجون است | |
| مشرق ز نور صبح سحرگاهان | رخشان به سان طارم زریون است | |
| گوئی میان خیمه‌ی پیروزه | پر زاب زعفران یکی آهون است | |
| دشت ار چنین نبود به ماه دی | باردی بهشت ماه چنین چون است؟ | |
| صحرا به لاژورد و زر و شنگرف | از بهر چه منقش و مدهون است | |
| خاکی که مرده بود و شده ریزان | واکنده چون شد و ز چه گلگون است؟ | |
| این مشک بوی سرخ گل زنده | زان زشت خاک مرده‌ی مدفون است | |
| این مرده را که کرد چنین زنده؟ | هر کس که این نداند مغبون است | |
| این کار از آنکه زنده کند آن را | ایزد به حشر مایه و قانون است | |
| وان خشک خار و خس که بسوزندش | فرعون بی‌سلامت و قارون است | |
| این مرده لاله را که شود زنده | نم سلسبیل و محشر هامون است | |
| واندر حریر سبز و ستبرق‌ها | سیب و بهی چو موسی و هارون است | |
| دوزخ تنور شاید مر خس را | گل را بهشت باغ همایون است |