| شاخ شجر دهر غم و مشغله بار است | زیرا که بر این شاخ غم و مشغله بار است | |
| آنک او چو من از مشغله و رنج حذر کرد | با شاخ جهان بیهده شورید نیارست | |
| با شاخ تو ای دهر و به درگاه تو اندر | ما را به همه عمر نه کار است و نه بار است | |
| چون بار من، ای سفله، فگندی ز خر خویش | اندر خر من چونکه نگوئیت چه بار است؟ | |
| کردار تو را هیچ نه اصل است و نه مایه | گفتار تو را هیچ نه پود است و نه تار است | |
| احسان و وفای تو به حدی است بس اندک | لیکن حسد و مگر تو بی‌حد و کنار است | |
| صندوقچه‌ی عدل تو مانده است به طرطوس | دستارچه‌ی جور تو در پیش کنار است | |
| نشگفت که من زیر تو بی‌خواب و قرارم | هر گه که نه خواب است تو را و نه قرار است | |
| پیچیده به مسکین تن من در به شب و روز | همواره ستمگاره و خونخواره دو ما راست | |
| ای تن به یقین دان که تو را عاقبت کار | چون گرد تو پیچیده دو مار است دماراست | |
| ناچار از اینجات برد آنکه بیاورد | این نیست سرای تو که این راه گذار است | |
| بنگر که به چشمت شکم مادر، پورا، | امروز در این عالم چون ناخوش و خوار است | |
| اینجا بنمانی چو در آنجای نماندی | تقدیر قیاسیت بدینجای به کار است | |
| گر نیست به غم جان تو بر رفتن از آنجا | از رفتن ازین جای چرا دلت فگار است | |
| ای مانده در این راه‌گذر، راحله‌ای ساز | از علم و ز پرهیز که راهت به قفار است | |
| تو خفته و پشتت ز بزه گشته گران بار | با بار گران خفتن از اخلاق حمار است | |
| بی‌هیچ گنه چونکه ببستندت ازین سان | بی‌هیچ گنه بند کشیدن دشوار است | |
| بر هر که گنه کرد یکی بند نهادند | بی هیچ گنه چونکه تو را بند چهار است؟ | |
| پربند حصاری است روان تنت روان را | در بند و حصاری تو، ازین کار تو زار است | |
| گر بند و حصار از قبل دشمن باید | چون دشمن تو با تو در این بند و حصار است؟ |