| باز جهان تیز پر و خلق شکار است | باز جهان را جز از شکار چه کار است؟ | |
| نیست جهان خوار سوی ما، ز چه معنی | خوردن ما سوی باز او خوش و خوار است؟ | |
| قافله هرگز نخورد و راه نزد باز | باز جهان ره زن است و قافله‌خوار است | |
| صحبت دنیا مرا نشاید ازیراک | صحبت او اصل ننگ و مایه‌ی عار است | |
| صحبت دنیا به سوی عاقل و هشیار | صحبت دیوار پر ز نقش و نگار است | |
| کار جهان همچو کار بی‌هش مستان | یکسره ناخوب و پر ز عیب و عوار است | |
| لاجرم از خلق جز که مست و خسان را | بر در این مست بر، نه جاه و نه بار است | |
| سوی جهان بار مر تو راست ازیراک | معده‌ت پر خمر و مغز پر ز خمار است | |
| جانت شش ماه پر ز مهر خزان است | شش مه ازان پس پر از نشاط بهار است | |
| تا به عصیر و به سبزه شاد نباشی! | خوردن و رفتن به سبزه کار حمار است | |
| غره چرا گشته‌ای به مکر زمانه | گر نه دماغت پر از فساد و بخار است | |
| دسته‌ی گل گر تو را دهد تو چنان دانک | دسته‌ی گل نیست آن، که پشته‌ی خار است | |
| میوه‌ی او را نه هیچ بوی و نه رنگ است | جامه‌ی او را نه هیچ پود و نه تار است | |
| روی امیدت به زیر گرد نمیدی است | گرت گمان است کاین سرای قرار است | |
| روی نیارم سوی جهان که بیارم | کاین به سوی من بتر ز گرسنه مار است | |
| هر که بدانست خوی او ز حکیمان | همره این مار صعب رفت نیار است | |
| رهبری از وی مدار چشم که دیو است | میوه‌ی خوش زو طمع مکن که چنار است | |
| بهره‌ی تو زین زمانه روز گذاری است | بس کن ازو این قدر که با تو شمار است | |
| جان عزیز تو بر تو وام خدای است | وام خدای است بر تو، کار تو زار است | |
| جز به همان جان گزارده نشود وام | گرت چه بسیار مال و دست گزار است |