| بر تو این خوردن و این رفتن و این خفتن و خاست | نیک بنگر که، که افگند، وز این کار چه خواست | |
| گر به ناکام تو بود این همه تقدیر، چرا | به همه عمر چنین خواب و خورت کام و هواست؟ | |
| چون شدی فتنه‌ی ناخواسته‌ی خویش؟ بگوی، | راست می‌گوی، که هشیار نگوید جز راست | |
| ور تو خود کردی تقدیر چنین بر تن خویش | صانع خویش تو پس خود و، این قول خطاست | |
| راست آن است که این بند خدای است تورا | اندر این خانه و، این خانه تو را جای چراست | |
| به چرا فتنه شدن کار ستور است، تورا | این همه مهر بر این جای چرا، چون و چراست؟ | |
| گرچه اندوه تو و بیم تو از کاستن است، | ای فزوده ز چرا، چاره نیابی تو ز کاست | |
| زیر گردنده فلک چون طلبی خیره بقا؟ | که به نزد حکما، گشتن از آیات فناست | |
| گشتن حال تو و گشتن چرخ و شب و روز | بر درستی، که جهان جای بقا نیست گواست | |
| منزل توست جهان ای سفری جان عزیز | سفرت سوی سرائی است که آن جای بقاست | |
| مخور انده چو از این جای همی برگذری | گرچه ویران بود این منزل، دینت به نواست | |
| پست منشین که تو را روزی از این قافله گاه، | گرچه دیر است، همان آخر بر باید خاست | |
| توشه از طاعت یزدانت همی باید کرد | که در این صعب سفر طاعت او توشه‌ی ماست | |
| نیکی الفنج و ز پرهیز و خرد پوش سلاح | که بر این راه یکی منکر و صعب اژدرهاست | |
| بهترین راه گزین کن که دو ره پیش تو است | یک رهت سوی نعیم است و دگر سوی بلاست | |
| از پس آنکه رسول آمده با وعد و وعید | چند گوئی که بدو نیک به تقدیر و قضاست؟ | |
| گنه و کاهلی خود به قضا بر چه نهی؟ | که چنین گفتن بی‌معنی کار سفهاست | |
| گر خداوند قضا کرد گنه بر سر تو | پس گناه تو به قول تو خداوند توراست | |
| بد کنش زی تو خدای است بدین مذهب زشت | گرچه می‌گفت نیاری، کت ازین بین قفاست | |
| اعتقاد تو چنین است، ولیکن به زبان | گوئی او حاکم عدل است و حکیم الحکماست |