| ای آنکه جز طرب نه همی بینمت طلب | گر مردمی ستور مشو، مردمی طلب | |
| بر لذت بهیمی چون فتنه گشته‌ای | بس کرده‌ای بدانکه حکیمت بود لقب | |
| چون ننگری که چه می‌نویسد بر این زمین | یزدان به خط خویش و به انفاس تیره‌شب؟ | |
| بنویسد آنچه خواهد و خود باز بسترد | بنگر بدین کتابت پر نادر عجب | |
| اندیشه کن یکی ز قلمهای ایزدی | در نطفها و خایه‌ی مرغان و بیخ و حب | |
| خطی پدرت و دیگر مادرت و تو سوم | خطیت بیدو دیگر سیب و سوم عنب | |
| خطیت اسپ و دیگر گاوست و خر سوم | خطیت بارو دیگر برگ و سوم خشب | |
| چون نشنوی که دهر چه گوید همی تورا | از رازهای رب نهانک به زیر لب؟ | |
| گویدت نرم نرم همی ک «این چه جای توست» | بر خویشتن مپوش و نگه‌دار راز رب | |
| کورند و کر هر آنکه نبینند و نشنوند | بر خاک خط ایزد، وز آسمان خطب | |
| ای امتی که ملعون دجال کر کرد | گوش شما ز بس جلب و گونه‌گون شغب | |
| دجال چیست؟ عالم و ، شب چشم کور اوست | وین روز چشم روشن اوی است بی‌ریب | |
| چون زو حذرت باید کردن همی نخست | دجال را ببین به حق، ای گاو بی‌ذنب | |
| ایزد یکی درخت برآورد بس شریف | از بهر خیر و منفعت خلق در عرب | |
| خارش همه شجاعت و شاخش همه سخا | رسته به آب رحمت و حکمت برو رطب | |
| آتش دراو زدید و مر او را بسوختید | تو بی‌وفا ستور و امامانت چون حطب | |
| تبت یدا امامک روزی هزار بار | کاین فعل کز وی آمد نامد ز بولهب | |
| عهد غدیر خم زن بولهب نداشت | در گردن شماست شده سخت چون کنب | |
| و امروز نیستید پشیمان زفعل بد | فعل بد از پدر مانده‌است منتسب | |
| چون بشنوی که مکه گرفته‌است فاطمی | بر دلت ذل بیارد و بر تنت تاب و تب |