| همه آن کن که گر بپرسندت | زان توانی درست داد جواب | |
| گر بترسی ز تافته دوزخ | از ره طاعت خدای متاب | |
| سوی او تاب کز گناه بدوست | خلق را پاک بازگشت و متاب | |
| گنه ناب را ز نامه‌ی خویش | پاک بستر به دین خالص ناب | |
| ز آتش حرص و آز و هیزم مکر | دل نگه‌دار و چون تنور متاب | |
| ز آتش آز برفروخته‌ی خویش | کرد بایدت روی خویش کباب | |
| نیک بنگر به روزنامه‌ی خویش | در مپیمای خاک و خس به خراب | |
| با تن خود حساب خویش بکن | گر مقری به روز حشر و حساب | |
| به حرام و خطا چو نادانان | مفروش ای پسر حلال و صواب | |
| مرغ درویش بی‌گناه مگیر | که بگیرد تو را عقاب عقاب | |
| ای سپرده عنان دل به خطا | تنت آباد و دل خراب و یباب | |
| بر خطاها مگر خدای نکرد | با تو اندر کتاب خویش خطاب؟ | |
| همچو گرگان ربودنت پیشه است | نسبتی داری از کلاب و ذئاب | |
| خوی گرگان همی کنی پیدا | گرچه پوشیده‌ای جسد به ثیاب | |
| در ثیاب ربوده از درویش | کی به دست آیدت بهشت و ثواب | |
| کارهای چپ به بلایه مکن | که به دست چپت دهند کتاب | |
| تخم اگر جو بود جو آرد بر | بچه سنجاب زاید از سنجاب | |
| خود نبینی مگر عذاب و عنا | چون نمائی مرا عنا و عذاب | |
| چون از آن روز برنیندیشی | که بریده شود درو انساب؟ | |
| واندرو بر گناه‌کار، به عدل | قطره ناید مگر بلا ز سحاب |