| که کرد بهین کار جز بهین کس؟ | حلاج نبافد هگرز دیبا | |
| بی‌کار نه جان است جان، ازیرا | بی بوی نه مشک است مشک سارا | |
| تخم همه نیک و بد است جانت | این را به جهان در بسی است همتا | |
| کردار بد از جان تو چنان است | چون خار که روید ز تخم خرما | |
| تو خار توانی که بر نیاری، | ای شهره و دانا درخت گویا | |
| گفتار تو بار است و کاربرگ است | که شنود چنین بار و برگ زیبا | |
| گر تخم تو آب خرد بیابد | شاخ تو برآرد سر از ثریا | |
| برات خبر آرد از آب حیوان | برگت خبر آرد ز روی حورا | |
| در زیر برو برگ تو گریزد | گمراه ز سرمای جهل و گرما | |
| چون خار تو خرما شد، ای برادر | یکرویه رفیقان شوندت اعدا | |
| چون آب جدا شد ز خاک تیره | بر گنبد خضرا شود ز غبرا | |
| تاک رز از انگور شد گرامی | وز بی‌هنری ماند بید رسوا | |
| با آهو و نخچیر کوه مردم | از بی‌هنریشان کند معادا | |
| بر مرکب شاهان نامور یوز | از بس هنر آمد به کوه و صحرا | |
| پیغمبر میر است بور او را | بر مرکب میر است طور سینا | |
| اندر مثل من نکو نگه کن | گر چشم جهان بینت هست بینا | |
| گرچه تو ز پیغمبری و چون تو | با عقل سخن بی هشی و شیدا | |
| از طاعت میر است یوز وحشی | ایدون به سوی خاص و عام والا | |
| میر تو خدای است طاعتش دار | تا سرت برآید به چرخ خضرا | |
| از طاعت بر شد به قاب قوسین | پیغمبر ما از زمین بطحا |