| به خود جنبد همی، ور نی کسی می‌داردش جنبان | و یا بهر چه گردان شد بدین سان گرد این بالا؟ | |
| چو در تحدید جنبش را همی نقل مکان گوئی | و یا گردیدن از حالی به حالی دون یا والا | |
| بیان کن حال و جایش را اگر دانی، مرا، ورنی | مپوی اندر ره حکمت به تقلید از سر عمیا | |
| چو نه گنبد همی گوئی به برهان و قیاس، آخر | چه گوئی چیست از بیرون این نه گنبد خضرا؟ | |
| اگر بیرون خلا گوئی خطا باشد، که نتواند | بدو در صورت جسمی بدین سان گشته اندروا | |
| وگر گوئی ملا باشد روا نبود که جسمی را | نهایت نبود و غایت به سان جوهر اعلا | |
| چه می‌دارد بدین گونه معلق گوی خاکی را | میان آتش و آب و هوای تندر و نکبا؟ | |
| گر اجزای جهان جمله نهی مایل بر آن جزوی | که موقوف است چون نقطه میان شکل نه سیما | |
| چرا پس چون هوا او را به قهر از سوی آب آرد | به ساعت باز بگریزد به سوی مولد و منشا؟ | |
| اگر ضدند اخشیجان را هر چار پیوسته | بوند از غایت وحدت برادروار در یک جا | |
| و گر گوئی که در معنی نیند اضداد یک دیگر | تفاوت از چه شان آمد میان صورت و اسما؟ | |
| ز اول هستی خود را نکو بشناس و آنگاهی | عنان برتاب از این گردون وزین بازیچه‌ی غبرا | |
| تو اسرار الهی را کجا دانی؟ که تا در تو | بود ابلیس با آدم کشیده تیغ در هیجا | |
| تو از معنی همان بینی که در بستان جان پرور | ز شکل و رنگ گل بیند دو چشم مرد نابینا |