| گر براندیشی بریده‌ستی رهی دور و دراز | چون نیندیشی که این رفتن بر این سان تا کجا؟ | |
| بی عصا رفتن نیابد چون همی بینی که سگ | مر غریبان را همی جامه به درد بی عصا | |
| پاره کرده‌ستند جامه‌ی دین بر تو بر، لاجرم | آن سگان مست گشته روز حرب کربلا | |
| آن سگان کز خون فرزندانش می‌جویند جاه | روز محشر سوی آن میمون و بی‌همتا نیا | |
| آن سگان که‌ت جان نگردد بی‌عوار از عیبشان | تا نشوئی تن به آب دوستی‌ی اهل عبا | |
| چون به حب آل زهرا روی شستی روز حشر | نشنود گوشت ز رضوان جز سلام و مرحبا | |
| ای شده مدهوش و بیهش، پند حجت گوش دار | کز عطای پند برتر نیست در دنیا عطا | |
| بر طریق راست رو، چون نال گردنده مباش | گاه با باد شمال و گاه با باد صبا | |
| جز به خشنودی و خشم ایزد و پیغمبرش | من ندارم از کسی در دل نه خوف و نه رجا | |
| خوب دیبائی طرازیدم حکیمان را کزو | تا قیامت مر سعادت را نبیند کس جزا | |
| گر به خواب اندر کسائی دیدی این دیبای من | سوده کردی شرم و خجلت مر کسائی را کسا |