| کشت زار ایزد است این خلق و داس اوست مرگ | داس این کشت، ای برادر، همچنین باشد سزا | |
| اوت کشت و اوت خواهد هم درودن بی‌گمان | هر که کارد بدرود، پس چون کنی چندین مرا؟ | |
| کردمت پیدا که بس خوب است تا قول آن حکیم | کاین جهان را کرد ماننده به کرد گندنا | |
| مست گشتی، زان خطا دانی صوابی را همی | وین نباشد جز خطا، وز مست ناید جز خطا | |
| بر مراد خویشتن گوئی همی در دین سخن | خویشتن را سغبه گشتی تکیه کردی بر هوا | |
| دین دبستان است و امت کودکان نزد رسول | در دبستان است امت ز ابتدا تا انتها | |
| گر سرودی بر مراد خود بگوید کودکی | جز که خواری چیز ناید ز اوستاد و جز قفا | |
| حجتی بپذیر و برهانی ز من زیرا که نیست | آن دبیرستان کلی را جز این جزوی گوا | |
| مادر فرقان چو دانی تو که هفت آیت چراست؟ | یا شهادت را چرا بنیاد کرده‌ستند لا؟ | |
| بر قیاس خویش دانی هیچ کایزد در کتاب | از چه معنی چون دو زن کرده‌است مردی را بها؟ | |
| ور زنی کردن چو کشتن نیست از روی قیاس | هر دو را کشتن چو یکدیگر چرا آمد جزا؟ | |
| وز قیاس تو رسول مصطفائی نیز تو | زانکه مردم بود همچون تو رسول مصطفا | |
| وز قیاس تو چو با پرند پرنده همه | پر دارد نیز ماهی، چون نپرد در هوا؟ | |
| وز قیاست بوریا، گر همچو دیبا بافته است، | قیمتی باشد به علم تو چو دیبا بوریا! | |
| بیش ازین، ای فتنه گشته بر قیاس و رای خویش، | کردمی ظاهر ز عیبت گر مرا کردی کرا | |
| نیستی آگه چه گویم مر تو را من؟ جز همانک | عامه گوید «نیستی آگه ز نرخ لوبیا» | |
| کهربای دین شده ستی، دانه را رد کرده‌ای | کاه بربائی همی از دین به سان کهربا | |
| مبتلای درد عصبانی به طاعت باز گرد | درد عصیان را جز از طاعت نیابد کس دوا | |
| گر تو را باید که مجروح جفا بهتر شود | مرهمی باید نهادن بر سرش نرم از وفا | |
| راست گوی و راه جوی و از هوا پرهیز کن | کز هوا چیزی نژاد و هم نزاید جز عنا |