| پادشا بر کام‌های دل که باشد؟ پارسا | پارسا شو تا شوی بر هر مرادی پادشا | |
| پارسا شو تا بباشی پادشا بر آرزو | کارزو هرگز نباشد پادشا بر پارسا | |
| پادشا گشت آرزو بر تو ز بی‌باکی تو | جان و دل بایدت داد این پادشا را باژ و سا | |
| آز دیو توست چندین چون رها جوئی ز دیو؟ | تو رها کن دیو را تا زو بباشی خود رها | |
| دیو را پیغمبران دیدند و راندندش ز پیش | دیو را نادان نبیند من نمودم مر تو را | |
| خویشتن را چون فریبی؟ چون نپرهیزی ز بد؟ | چو نهی، چون خود کنی عصیان، بهانه بر قضا؟ | |
| چونکه گر تو بد کنی زان دیو را باشد گناه | ور یکی نیکی کنی زان مر تورا باید ثنا؟ | |
| چون نیندیشی که می‌بر خویشتن لعنت کنی؟ | از خرد بر خویشتن لعنت چرا داری روا؟ | |
| جز به دست تو نگیرد ملک کس دیو، ای شگفت | جز به لفظ تو نگیرد نیز مر کس را جفا | |
| دست و قولت دست و قول دیو باشد زین قیاس | ور نباشی تو نباشد دیو چیزی سوی ما | |
| چند گردی گرد این و آن به طمع جاه و مال | کز طمع هرگز نیاید جز همه درد و بلا | |
| گرچه موش از آسیا بسیار یابد فایده | بی گمان روزی فرو کوبد سر موش آسیا | |
| ای چرای گور، گرد دشت روز و شب چرا | ننگری کاین روز و شب جوید همی از تو چرا؟ | |
| چون چرا جوئی از انک از تو چرا جوید همی؟ | این چرا جستن ز یکدیگر چرا باید، چرا؟ | |
| مر ستوران را غذا اندر گیا بینم همی | باز بی‌دانش گیا را خاک و آب آمد غذا | |
| چون بقای هر دو را علت نیامد جز غذا | نیست باقی بر حقیقت نه ستور و نه گیا | |
| خاک و آب مرده آمد کیمیای زندگی | مردگان چونند یارب زندگی را کیمیا!؟ | |
| چند پوشاند زگاه صبح تا هنگام شام | خاک را خورشید صورت گشتن این رنگین ردا؟ | |
| این ردای خاک و آب آمد سوی مرد خرد | گرچه نور آمد به سوی عام نامش یا ضیا | |
| ای برادر، جز به زیر این ردا اندر نشد | این همه بوی و مزه‌ی بسیار با خاک آشنا |