| صبر است عقل را به جهان همتا | بر جان نه این بزرگ دو همتا را | |
| فضل تو چیست، بنگر، برترسا؟ | از سر هوس برون کن و سودا را | |
| تو ممنی گرفته محمد را | او کافر است گرفته مسیحا را | |
| ایشان پیمبران و رفیقانند | چون دشمنی تو بیهده ترسا را؟ | |
| بشناس امام و مسخره را آنگه | قسیس را نکوه و چلیپا را | |
| حجت به عقل گوی و مکن در دل | با خلق خیره جنگ و معادا را | |
| در عقل واجب است یکی کلی | این نفس‌های خرده‌ی اجزا را | |
| او را بحق بنده‌ی باری دان | مرجع بدوست جمله مر اینها را | |
| او را اگر شناخته‌ای بی‌شک | دانسته‌ای ز مولی مولا را | |
| توحید تو تمام بدو گردد | مر کردگار واحد یکتا را | |
| رازی است این که راه ندانسته‌اند | اینجا در این بهایم غوغا را | |
| آن را بدو بهل که همی گوید | «من دیده‌ام فقیه بخارا را» | |
| کان کوردل نیارد پذرفتن | پند سوار دلدل شهبا را | |
| حجت ز بهر شیعت حیدر گفت | این خوب و خوش قصیده غرا را |