| نکوهش مکن چرخ نیلوفری را | برون کن ز سر باد و خیره‌سری را | |
| بری دان از افعال چرخ برین را | نشاید ز دانا نکوهش بری را | |
| همی تا کند پیشه، عادت همی کن | جهان مر جفا را، تو مر صابری را | |
| هم امروز از پشت بارت بیفگن | میفگن به فردا مر این داوری را | |
| چو تو خود کنی اختر خویش را بد | مدار از فلک چشم نیک اختری را | |
| به چهره شدن چون پری کی توانی؟ | به افعال ماننده شو مر پری را | |
| بدیدی به نوروز گشته به صحرا | به عیوق ماننده لاله‌ی طری را | |
| اگر لاله پر نور شد چون ستاره | چرا زو نپذرفت صورت گری را؟ | |
| تو با هوش و رای از نکو محضران چون | همی برنگیری نکو محضری را؟ | |
| نگه کن که ماند همی نرگس نو | ز بس سیم و زر تاج اسکندری را | |
| درخت ترنج از بر و برگ رنگین | حکایت کند کله‌ی قیصری را | |
| سپیدار مانده‌است بی‌هیچ چیزی | ازیرا که بگزید او کم بری را | |
| اگر تو از آموختن‌سر بتابی | نجوید سر تو همی سروری را | |
| بسوزند چوب درختان بی‌بر | سزا خود همین است مر بی‌بری را | |
| درخت تو گر بار دانش بگیرد | به زیر آوری چرخ نیلوفری را | |
| نگر نشمری، ای برادر، گزافه | به دانش دبیری و نه شاعری را | |
| که این پیشها است نیکو نهاده | مرالفغدن نعمت ایدری را | |
| دگرگونه راهی و علمی است دیگر | مرالفغدن راحت آن سری را | |
| بلی این و آن هر دو نطق است لیکن | نماند همی سحر پیغمبری را | |
| چو کبگ دری باز مرغ است لیکن | خطر نیست با باز کبگ دری را |