| پیش‌روم عقل بود تا به جهان | کرد به حکمت چنین مشار مرا | |
| بر سر من تاج دین نهاد خرد | دین هنری کرد و بردبار مرا | |
| از خطر آتش و عذاب ابد | دین و خرد کرد در حصار مرا | |
| دین چو دلم پاک دید گفت «هلا | هین به دل پاک بر نگار مرا | |
| پیش دل اندر بکن نشست گهم | وز عمل و علم کن نثار مرا» | |
| کردم در جانش جای و نیست دریغ | این دل و جان زین بزرگوار مرا | |
| چون نکنم جان فدای آنکه به حشر | آسان گردد بدو شمار مرا؟ | |
| لاجرم اکنون جهان شکار من است | گرچه همی دارد او شکار مرا | |
| گرچه همی خلق را فگار کند | کرد نیارد جهان فگار مرا | |
| جان من از روزگار برتر شد | بیم نیاید ز روزگار مرا |