| سلام کن ز من ای باد مر خراسان را | مر اهل فضل و خرد را نه عام نادان را | |
| خبر بیاور ازیشان به من چو داده بوی | ز حال من به حقیقت خبر مر ایشان را | |
| بگویشان که جهان سر و من چو چنبر کرد | به مکر خویش و، خود این است کار گیهان را | |
| نگر که تان نکند غره عهد و پیمانش | که او وفا نکند هیچ عهد و پیمان را | |
| فلان اگر به شک است اندر آنچه خواهد کرد | جهان بدو، بنگر، گو، به چشم بهمان را | |
| ازین همه بستاند به جمله هر چه‌ش داد | چنانکه بازستد هرچه داده بود آن را | |
| از آنکه در دهنش این زمان نهد پستان | دگر زمان بستاند به قهر پستان را | |
| نگه کنید که در دست این و آن چو خراس | به چند گونه بدیدید مر خراسان را | |
| به ملک ترک چرا غره‌اید؟ یاد کنید | جلال و عزت محمود زاولستان را | |
| کجاست آنکه فریغونیان زهیبت او | ز دست خویش بدادند گوزگانان را؟ | |
| چو هند را به سم اسپ ترک ویران کرد | به پای پیلان بسپرد خاک ختلان را | |
| کسی چنو به جهان دیگری نداد نشان | همی به سندان اندر نشاند پیکان را | |
| چو سیستان ز خلف، ری زرازیان، بستد | وز اوج کیوان سر برفراشت ایوان را | |
| فریفته شده می‌گشت در جهان و، بلی | چنو فریفته بود این جهان فراوان را | |
| شما فریفتگان پیش او همی گفتید | «هزار سال فزون باد عمر سلطان را» | |
| به فر دولت او هر که قصد سندان کرد | به زیر دندان چون موم یافت سندان را | |
| پریر قبله‌ی احرار زاولستان بود | چنانکه کعبه است امروز اهل ایمان را | |
| کجاست اکنون آن فر و آن جلالت و جاه | که زیر خویش همی دید برج سرطان را؟ | |
| بریخت چنگش و فرسوده گشت دندانش | چو تیز کرد برو مرگ چنگ و دندان را | |
| بسی که خندان کرده‌است چرخ گریان را | بسی که گریان کرده‌است نیز خندان را |